Wow, wat een maand! 20 jaar geleden vluchtte ik halsoverkop uit mijn geboorteland. De rebellen waren een halfuurtje van ons vandaan. Zonder afscheid te kunnen nemen van onze school, wat tevens ook 10 jaar lang mijn thuis was, en met alleen wat spulletjes in een rugzakje. Bijna net zo onverwachts als hoe snel ik toen vertrok, was ik na al die jaren nu weer onderweg naar mijn roots. Terug naar Côte d’Ivoire – Ivoorkust, West-Afrika. In drie weken besloten en vertrokken, maar deze keer gelukkig wél zelf gekozen! Na een geslaagde reis, schrijf ik nu vanaf de luchthaven terwijl ik wacht op het vliegtuig om weer richting mijn schatjes te gaan 🥰
Na drie zomers geen reizen met Samenwerkvakanties te hebben kunnen organiseren door COVID, leek mij dit het moment om te onderzoeken of Ivoorkust tegenwoordig misschien ook een land is waar we met onze groepsreizen iets kunnen betekenen. Net als dat we nu door een onstabiele situatie voorlopig helaas niet meer met enthousiaste groepen naar Burkina Faso kunnen, was dat ook de reden waarom we in 2010 bij het begin van Samenwerkvakanties helaas niet Ivoorkust als bestemming hoefden te overwegen. Gelukkig is de burgeroorlog inmiddels voorbij en is het nu een veilig land, dat druk bezig is met de wederopbouw. Tijd om eens terug te gaan naar mijn roots en de Ivoriaanse-cultuur opnieuw te ervaren, bij onder andere de internationale school en andere plekken waar we woonden of kwamen.
Samen met een oud klasgenoot en zijn gezin, reisden we beiden voor ons eigen avontuur terug naar Ivoorkust. Het was gezellig en handig om zo samen op te trekken, ook in de voorbereidingen. De dag na aankomst in Ivoorkust ging ik zelf gelijk met de bus door naar het midden van het land, waar mijn oude kostschool is. Na een bustocht van 10 uur kwam ik aan in Vavoua. Tegenwoordig rijden er allemaal tuk-tuk taxi’s, erg grappig om te zien én in te rijden. Het was erg bijzonder om de volgende ochtend de school te bezoeken. Als je aan komt rijden, dan lijkt alles vanaf een afstandje nog precies zoals hoe wij het hadden achtergelaten. Dat beeld veranderde helaas snel toen ik dichterbij kwam. Wat heeft de school geleden de afgelopen jaren! Zowel de rebellen als de politie hebben hebben ook gedacht dat ons thuis, een mooi plekje was om te wonen. Toen in 2015 een nieuwe lokale christelijke middelbare school begon op het terrein, was het helaas al lang niet meer de mooie plek zoals die ooit was.
De directeur wist van mijn komst als oud-scholier en we waren allebei verheugd om elkaar hier, op deze plek, te ontmoeten. Na een voorstelrondje langs de klassen, heeft hij mij de rest van het terrein laten zien. Hij vindt de staat van de school zeker niet zoals hij zou willen, maar hoopt in de toekomst wel de mogelijkheid te hebben om het te verbeteren. Desondanks worden alle gebouwen, huizen en de meeste slaapkamers die (in hun ogen) ook maar een beetje bewoonbaar zijn, optimaal gebruikt. Ook woont er weer een Ivoriaanse oud-medewerker van onze school; Michel. Het was bijzonder om hem na zoveel jaar ook weer te zien en samen herinneringen op te halen! Het raakte mij dat hij een wand vol met allemaal foto’s van vroeger had. Daarna ben ik met hem, achterop de scooter (het leukste vervoersmiddel in Afrika), naar zijn vrouw, huis in aanbouw en naar nog een andere oud-medewerker (David) geweest. Zo fijn om te horen dat het goed met hem gaat.
Die nacht heb ik bedacht hoe ik de volgende dag iets blijvends kon achterlaten. Overal waar je kijkt moest er eigenlijk wel iets gebeuren. Mijn vader heeft destijds geholpen om de sporthal te bouwen, maar zowel de goals als de hoepel/backboard voor basketbal waren stuk. Afrikanen zijn dol op voetbal en de twee oude vrienden wilden helpen en wisten wel een bevriende lasser in de stad die diezelfde dag misschien nog tijd wilde maken voor de goals. Zo bedacht en gelukkig ook gelukt: aan het einde van de dag konden de jongeren de stenen die ze als goals gebruikten omwisselen met de goals 🥳
Binnenkort deel 2: de reis naar Bouaflé, de stad waar ik de eerste jaren van mijn leven heb gewoond.