Soms lopen dingen helemaal anders dan bedacht, maar precies zoals ze moeten. Dat heb ik meerdere keren mogen ervaren tijdens mijn recente reis naar Ivoorkust.
20 jaar geleden moesten we tijdens de evacuatie één van onze auto’s ‘dumpen’, door twee lekke banden. Daardoor liepen we vertraging op en door de avondklok mochten we niet verder van de politie, voor onze eigen veiligheid. In het dorp waar we waren gestrand was gelukkig een kerkje, waar we mochten overnachten. Daar weet ik niet heel veel meer van, maar in ieder geval nog wel dat een betonnen vloer prettiger slaapt dan een houten kerkbankje. Aangezien het dorp op de route naar mijn volgende bestemming is, staat vandaag een kort (foto)bezoekje op de planning.
Hoe bijzonder was het toen ik de avond vóór vertrek hoorde dat precies de voorganger, Konan, van dat kerkje op bezoek was bij David in Vavoua. Hij wilde graag samen met mij reizen, zodat hij mij kon verwelkomen bij zijn kerk en gezin. Dat leek mij een gezellig plan.
De volgende dag kwamen ’s ochtends vroeg, op de valreep, nog een oud-student van mijn ouders en zijn dochter gezellig ontbijten. Hij is voorganger en heeft nog veel contact met anderen die ons gezin nog goed kennen van vroeger. Hij gunde ze allemaal om mij te ontmoeten en informeerde verschillenden dat ik in Ivoorkust was. Dat veroorzaakt later tijdens de reis nog een bijzondere situatie, maar voor nu ook contact met zijn zus in Bouaflé. Zo kon ik mooi even controleren of het hotel waar ik hoopte te gaan overnachten een betrouwbare plek was én of het eigenlijk wel bestond.
Aan het einde van de ochtend kwamen Michel en zijn zoon, David en Konan op twee motors om samen naar de bus te gaan. Aangezien ik met al mijn bagage naar de bus moest, had ik gedacht een tuk tuk te nemen. Maar met mijn benen aan de ene kant (door mijn rok) en al mijn bagage voorop, achterop en op schoot, paste het natuurlijk allemaal prima op de motor. Gelukkig kijkt niemand hier ergens van op, behalve dan van het feit dat ik als blanke überhaupt op de motor zat.
Het duurde een paar uur voordat we eindelijk vertrokken, maar het was een gezellige rit samen. We werden voor de kerk afgezet, omdat het erg hard regende. Konan en de buschauffeur vonden dat ik natuurlijk niet met al mijn bagage door de regen kon. Om een tas vol met natte kleding te voorkomen en ik wist dat de kerk niet om was voor mijn medereizigers, leek het mij een prima plan.
Ik werd hartelijk ontvangen bij Konan thuis door zijn gezin. Zijn schattige dochtertje, die mij aan mijn eigen lieve dochtertje deed denken, wilde gezellig bij mij blijven tijdens het bezoek aan het oude kleine kerkje (nu zondagsschool) en de nieuwe grotere kerk. Ondertussen waren de vrouwen druk met het voorbereiden van een maaltijd. Tijdens het kletsen kwam er een echtpaar langs en ja hoor… de vrouw kende onze familie nog wel. Ze deelde een hilarische herinnering van hoe ze vroeger mango’s bij ons probeerde te “stelen”, met een bevestigende leerzame les: we vallen echt op als westerlingen en hebben veel mogelijkheden om God’s liefde door ons heen te laten schitteren — reis en shine!
Het kwam ter spake dat mijn vader een kerk had gebouwd in Ivoorkust. Tot de dag ervoor had ik altijd begrepen dat het dit kerkje was, maar dat bleek toch iets anders te zitten. Konan was nog maar sinds kort in dit dorpje, maar was benieuwd of mijn vader heel misschien de kerk in zijn vorige dorp had gebouwd. Er zijn duizenden kerken in het land, maar toen hij een foto van zijn vorige kerk liet zien, was ik helemaal verbaasd! Het piramidedak past helemaal in de bouwstijl van mijn vader, dus dat kon ‘m zomaar zijn.
Ter controle de foto even doorgestuurd en dat was inderdaad de kerk! Ik was dus op bezoek bij de kerk waar ik tijdens de evacuatie had overnacht én op bezoek bij de voorganger die jaren mocht dienen in de kerk die mijn vader had gebouwd. Wat is het toch genieten om op pad te zijn onder Zijn leiding.
Na een heerlijke maaltijd was het hoog tijd om verder te gaan, want het begon al te schemeren. Precies toen we bij de weg aankwamen, kwam een stampvolle bus aangereden die de juiste kant op ging. Alle plekken waren al bezet, zelfs de krukjes in het gangpad. Gelukkig kon ik alsnog instappen, na de buschauffeur en mijn uitzwaai-committee ervan overtuigd te hebben dat de trap bij de deur ook prima als zitplekje dienst kon doen. Het was reuze gezellig in de bus en we waren zomaar in Bouaflé.