Bouaflé, de plek waar mijn wereld zich afspeelde van 0 tot 6 jaar. De eerste drie jaren woonde ik op het terrein van de kerk, waar behalve de kerk ook lokalen voor de zondagsschool en meerdere huizen waren. In één van die huizen woonde Béa, het beste vriendinnetje uit die tijd van mijn oudste zus. 30 jaar later was zij het die mij spontaan en vol liefde opving in Bouaflé en bij wie ik eerder had nagevraagd over het hotel. Ik had die link nog niet gelegd, doordat de voorganger waarmee ik ontbeten had een pleegbroer van haar is. Hij heeft een andere achternaam en woonde vroeger ook nog niet op het terrein van de kerk.
De volgende dag was zondag: een mooie dag om samen met Béa een dienst mee te vieren in de kerk waar we samen waren opgegroeid. De herinneringen kwamen terug, aan de keren dat wij als kinderen samen in de mango- en palmbomen klommen, terwijl onze ouders bezig waren met hun werk voor de kerk. Toen we bij de kerk aankwamen, viel meteen het huis op waar wij vroeger woonden. Deze was namelijk helemaal in puin! Het huis van modderstenen begon af te brokkelen, dus vanwege instortingsgevaar hadden ze het huis net een paar weken geleden plat gegooid. Mijn vader bouwt altijd van alles, maar ik ben heel blij voor hem dat hij dit huis niet gemaakt had — zo hoeft zijn goede reputatie niet af te brokkelen 😉
Gelukkig stond de kerk nog wel en konden we genieten van een vrolijke dienst. In de mededelingen werd ik van harte welkom geheten. Toen ik tijdens de preek naar de zondagsschool gingen, had ik het gevoel alsof ik terug in de tijd was gegaan. De kinderen waren verbaasd toen zij hoorden dat ik vroeger naar deze kerk ging, net als zij nu, en dat mijn moeder hier zondagsschool juf was geweest. Het leek de juffen leuk als ik langs de klassen zou gaan, om mij even voor te stellen en dat deed ik natuurlijk met plezier. Ik vertelde onder andere dat ik hier heel veel liedjes had geleerd en vroeg naar hun favoriete liedjes. En ja hoor, de kinderen kenden mijn favoriete liedje ook, dus even later zongen we met z’n allen uit volle borst “Plus haut, Jésus est plus haut”.
Na de dienst was ik verrast door meerdere mensen die mij nog kenden, groeten en er werden verschillende selfies gemaakt, met de vraag om de groeten aan mijn ouders te doen. Het blijft gek dat er zoveel jaren later mensen zijn die je ‘kennen’ en ik zelf eigenlijk geen idee had wie de meesten waren. Zo ook de huidige directeur van de oude praktijkschool van mijn ouders. Het was fijn om hem daar te ontmoeten, want zo kon ik ook vragen of ik de school kon bezoeken. Ik was gelukkig meer dan welkom later die middag! Maar eerst werd ik uitgenodigd om te lunchen bij mijn oude buren; de ouders van Béa. Het was leuk om haar ouders te ontmoeten, nu heb ik ook een gezicht bij de namen.
Na een heerlijke maaltijd werden twee schattige kleinkinderen van mijn buurman mijn gidsen naar de oude school van mijn ouders. Toen ik drie was zijn mijn ouders een praktijkschool voor timmermannen en metselaars begonnen. Eén van de twee oorspronkelijke docenten werkt er nog steeds. De ander was net die dag op doorreis van het zuiden naar het noorden van Ivoorkust. Hij heeft zijn reis onderbroken in Bouaflé en zo konden we elkaar op deze bijzondere plek weer ontmoeten! Samen met de directeur gaven ze mij een tour over het terrein. Wat onwijs mooi om te horen dat de school die mijn ouders meer dan 30 jaar geleden begonnen zijn, met nog geen 20 leerlingen, nu uitgegroeid is tot een school met 400 leerlingen. Door niesbuien van de houtschilfers, ben ik vroeger niet vaak in de werkplek geweest, maar alles zag er precies hetzelfde uit als toen.
De oude machines die mijn ouders ooit vanuit Nederland hadden laten verschepen, zijn na al die jaren nog steeds in gebruik. Zo ook de waterput, waar ze nog altijd erg blij mee zijn. De tour eindigde bij ons zelfgebouwde, stevige huis, dat gelukkig nog wel steeds overeind stond op het terrein van de school. Wat een zegen dat de directeur er nu met zijn gezin met plezier woont. Het blijft mij verbazen hoe je sommige dingen nog precies weet en andere dingen helemaal bent vergeten. Mijn eigen slaapkamer kon ik bijvoorbeeld niet aanwijzen, maar miste ik het grote konijnenhok naast het huis wel.
De volgende ochtend was ik uitgenodigd voor de weekopening op school. Net als vanouds wordt de vlag nog elke maandagochtend gehesen, onder begeleiding van het volkslied dat gezongen wordt door alle leerlingen en docenten. Bijzonder hoe dingen lopen en om zo tijdens de weekopening samen met de oud-docent voorgesteld te kunnen worden aan de hele school. De ‘oude jongens’ vroegen steeds of mijn ouders ook niet een keer in Ivoorkust willen langskomen. Voor nu was ik voor hun de afgevaardigde die hun namens mijn ouders kwam bezoeken. Wat hebben de vrienden van onze familie mij met open armen ontvangen; ik heb er allemaal nieuwe vrienden bij!
Het werd weer tijd om verder te trekken. Hoewel ik graag een bezoek had willen brengen aan het zendingsziekenhuis waar ik geboren ben, was dat helaas niet mogelijk vanwege de onrust aan de grens met Burkina Faso. Als iemand vraagt of ik ‘in de kerk geboren ben’ als ik een deur open laat, antwoord ik met ‘zo goed als’. Mensen konden (en kunnen) 24/7 langskomen voor voor geestelijke én lichamelijke hulp. Veel westerlingen kiezen er wegens medische veiligheid voor om in hun ‘thuisland’ te bevallen (inclusief ikzelf, toen ik zwanger was van onze zoon en we nog in Ghana woonden). Doordat mijn ouders wél in Ivoorkust bleven voor de bevalling, kan ik nu altijd met trots zeggen dat ik ben geboren en opgegroeid in Afrika. Ik voel en omschrijf mijzelf dan ook als een ‘Delfts blauw olifantje’: typisch Nederlands en Afrikaans in één.