Tuut tuut tuut… het is 6.30u en de wekker gaat. We worden om 7.00u uur verwacht voor een overheerlijk broodje ei. Alle spullen weer in de tassen; bepakt en bezakt gingen we om 8.00u richting de kerk. 100 meter voor de kerk was een politiecontrole. De bus moest aan de kant en werd grondig gecontroleerd, waarna de buschauffeur streng werd toegesproken. De brandblusser zou niet werken en de chauffeur kreeg het steeds benauwder. Nanda greep in en zo konden we toch snel weer doorrijden.
Kerkdienst nummer 2: een warm onthaal, veel gedans, goede boodschap en wederom een optreden van ons. En o ja, een hard volume, maar daar waren we deze keer opperbest op voorbereid met watjes in de oren. 10.45u zaten we weer in de bus om onze reis te vervolgen. De dominee kwam speciaal naar onze bus, om ons de zegen mee te geven. Tijdens de rit van 3 uur werden er boeken gelezen, dutjes gedaan, gescoobydoet (u weet wel, met die touwtjes) en spelletjes gespeeld. Van ‘Wie is het?’ tot ‘Noem zoveel mogelijk … in een minuut’ en ‘De letter waar het mee eindigt, moet het volgende woord mee beginnen’. De dierenreeks was hierbij erg interessant; wist u bijvoorbeeld dat er neuspapagaaien en wolifanten bestaan? Ook was er de mogelijkheid om een kindje via Compassion te gaan sponsoren. Van de 7 beschikbare ongesponsorde kinderen, hebben 4 kinderen tijdens de busrit een nieuwe sponsor gevonden. Er zijn dus nog 3 kinderen voor wie nog een sponsor gezocht wordt…
Na een paar minuutjes hobbelen over een zandweggetje, werd de bus opeens stilgezet en gaven Nanda en Reüel aan dat ze een verrassing voor ons hadden. Allemaal de bus uit om de benen te strekken en voordat we het wisten stonden er tientallen kinderen om ons heen. Dit stond niet op ons programma, maar we bleken aangekomen te zijn bij een ander Compassion-project in een dorpje. Het vele extra geld wat we dankzij u hebben ingezameld, gaat hier besteed worden aan de bouw van klaslokalen. We gingen begeleid door de fanfare via de hoofdweg, door het dorpje en de ananasvelden naar het fundament van het schoolgebouw. Ieder met 2 kinderen aan elke arm vastgeklemd die fungeerden als persoonlijke gidsen. Hierdoor ontstonden er leuke gesprekken. We vonden het fijn en leuk om te zien dat het extra geld zo goed besteed gaat worden. Nadat we alles gezien hadden werden we toegezongen in de plaatselijke kerk en voerden de kinderen een dans op. Daarna hebben we wederom ons vakantielied ‘Dit is de dag’ – onder begeleiding op toetsen door Rick – gezongen. Ja ja, Sparks of Joy, de concurrentie is groeiende…
Nadat we uitgezwaaid zijn door de kinderen hebben we onze rit van 2 uur vervolgd naar hetzelfde hotel als waar we vorige week tijdens de projectdagen ook verbleven. Koud water, klein en stinkend bed en uitzicht over een armoedige wijk: home sweet home! Onderweg hadden we vanmiddag broodjes met extreem super hete kip en vanavond zou Nanda voor een warme maaltijd zorgen. De man met een pizza-shirt bezorgde een glimlach op onze gezichten (hier zou iedereen er wel 3 van lusten). We werden al snel uit onze droom gehaald; het was rijst met kip, maar het was lekkere rijst en kip, niks te klagen dus.
Net een Bijbelstudie achter de rug, geven is zaaien, waarbij we met elkaar naar een lied hebben geluisterd. “Klaarstaan en een ander voorgaan in het werk van alledag. Jij die hen helpen wil. Stralend je geloof vertalend. In jouw inzet, elke dag, maak jij dat verschil.” En dan nu het spel “Ik hou van Holland”. We moeten nog wel een beetje Nederlander blijven natuurlijk. Als afsluiter de hamvraag: wie gaat er winnen, de jongens of de meiden? Wij weten het antwoord uiteraard al…
Tot het volgende reisverslag en groetjes van ons allen!
PS: We zijn blij dat het in Westbroek regent… kleine troost: hier af en toe ook.
