Vandaag begon de dag om half 8 met ontbijt. Vol energie na een (voor de meesten) goede nachtrust, en met nieuwsgierigheid keken we uit naar ons bezoek aan het project van Compassion in Accra. Daar gaan we in onze tweede week in Ghana, drie dagen onze handen uit de mouwen steken. Op het project werden we rondgeleid door Jackson, hoofdstaflid van het project. We maakten kennis met verschillende klassen met kinderen die op dat moment les kregen. Wat onvoorbereid stelden we ons voor aan de kinderen, zongen we liederen met en voor ze, beantwoordden en stelden we vragen. Wat opviel was de nieuwsgierigheid van de kinderen naar ons toe, hun grote glimlach en enige verlegenheid.
Vervolgens gaf Jackson ons informatie over het project. 220 kinderen bezoeken het project. Doordeweeks gaan ze er naar school en op zaterdag zijn er extra (bij)lessen en activiteiten voor de kinderen. De kinderen die naar het project komen zouden anders niet naar school gaan en minder dan een maaltijd per dag krijgen. Nu kunnen ze naar school, krijgen ze materiaal als schoolboeken en schooluniformen en krijgen ze een warme maaltijd op het project. In Accra gaat iets meer dan 50% van de kinderen naar school. Buiten Accra nog minder kinderen. Ook maakten we kennis met verschillende vrijwilligers die zich op de zaterdagen inzetten voor de kinderen op het project. We werden geraakt door de passie en betrokkenheid van deze Ghanese vrijwilligers die zich als leraar, maatschappelijk werker, of gezondheidsmedewerker inzetten voor de kinderen.
Een ander hoogtepunt van het bezoek aan het project was de ontmoeting met Nineh Grace en haar moeder. Nineh is het meisje dat we als Open Thuis gemeente sponsoren. Nineh leek zich niet goed te realiseren wat haar overkwam en was erg verlegen. Zomaar ineens kreeg ze belangstelling van een grote groep vreemde blanke mensen. Met zijn allen gingen we met Nineh en haar moeder op de foto.
Op de locatie van het project was ook een begrafenis gaande. Velen van ons verbaasden zich over de manier waarop deze begrafenis er aan toe ging. De dienst duurde lang, voor Nederlandse begrippen, er werd gedanst rond de kist, er werd harde muziek gedraaid. Het geheel maakte een feestelijke indruk in vergelijking met de sobere manier waarop de meeste begrafenissen in Nederland ingericht worden. De begrafenis vindt pas plaats wanneer er door de familie genoeg geld gespaard is voor de begrafenis, dus dat kan soms wel een paar maanden duren.
Vervolgens gingen we lunchen bij de Chicken Inn. Een soort Ghanese Mac Donalds. Daarna maakten we een tour door Accra. We bezochten de ‘Independance Square’, waar de Ghanese ‘Arc de Triomphe’ staat, en mensen op onder andere onafhankelijkheidsdag massaal naartoe komen. Vervolgens reden we langs de grootste markt van Accra waar veel Ghanezen spullen kopen en verkopen. Werkelijk van alles is er te vinden zoals kleding, stoffen, groente en fruit, gereedschap, keukengerei enz. Alles wat je ergens anders niet kunt krijgen, schijn je daar wel te kunnen vinden. We keken onze ogen uit door de grote chaos aan mensen en toeterende auto’s, de vele winkeltjes en mensen die allerlei goederen op hun hoofd droegen. Veel verkopers liepen tussen het verkeer door om spullen aan mensen in voorbij rijdende auto’s te verkopen. Vele foto’s werden gemaakt vanuit onze bus. Niet alle Ghanezen op de markt waren hiervan gecharmeerd en werden zelfs boos. De meeste mensen reageerden echter vriendelijk naar ons door te zwaaien, te glimlachen en zich gewillig op de foto te laten zetten. Wij keken onze ogen uit, maar de Ghanezen op hun beurt keken ook hun ogen uit bij het zien van die groep blanken. Omdat je weinig blanken ziet zijn we een echte bezienswaardigheid. Bedelaars zie je hier nauwelijks. Iedereen probeert door middel van hard werken in zijn levensonderhoud te voorzien. Na het bezoek aan de markt reden we door de rijkste wijk van Accra. Hier zagen we grote bewaakte villa’s, uitgestorven straten zonder winkeltjes en nette straten en tuinen. Een schril contrast met het bezoek aan een van de armste wijken van Accra met veel leven, winkeltjes en verkopers op straat, huisjes van beton en golfplaten, hobbelige zandweggetjes en veel afval.
Vervolgens brachten we een bezoek aan het huis van Nanda en Reüel. Ze hebben een mooie ruime woning. Daarna gingen we weer naar het hotel, waar de meesten wat vermoeid aankwamen na alle indrukken van die dag. We aten de avondmaaltijd bij het hotel. Vervolgens evalueerden we met zijn allen de hele dag nog eens. Op dit moment, ’s avonds laat om half elf, zitten een aantal van ons te breien en punniken als voorbereiding voor het kinderwerk. Anderen schrijven hun belevenissen van deze dag op in hun reisdagboek of spelen een potje poolbiljart. Zo langzamerhand wordt het tijd om te gaan slapen.
Een heel verhaal, maar we hebben ook veel beleefd deze eerste dag. Te veel om samen te vatten in een verslag, maar gelukkig kunnen jullie geregeld lezen wat we meegemaakt hebben. De internetverbinding is nu nog redelijk, maar volgende week (maandag t/m donderdag) is het plaatsen van berichten waarschijnlijk niet mogelijk. Er wordt wel dagelijks een verslag geschreven, dus als die niet direct geplaatst kunnen worden, houden jullie die tegoed. We doen uiteraard wel ons best om ze zo spoedig mogelijk online te plaatsen!