Even een kort bericht om te laten weten dat iedereen, inclusief alle bagage, veilig is aangekomen in Ghana! Om ongeveer 20u landde het vliegtuig en om 22u kwamen we bij de accommodatie in Nungua aan (Nungua ligt zo goed als tegen de hoofdstad, Accra, aan).
Een update door deelnemers zelf volgt nog.
Vandaag is het zover: op stap naar Ghana! De koffers gepakt en iedereen vertrekt met eigen vervoer naar Schiphol. Een grote groep gaat met de trein en het is een leuke ontmoeting in Heerenveen waar de een na de ander binnendruppelt. Uiteindelijk zijn we met 16 personen! Alles verloopt prima, we kunnen allemaal bij elkaar zitten en de sfeer zit er meteen goed in. Leuk om meteen ervaringen uit te wisselen en verwachtingen over de tijd in Ghana. We vallen op en medepassagiers zijn benieuwd waar we heen gaan en we hebben meteen al boeiende gesprekken.
In 2 uur zijn we op Schiphol waar we verzamelen bij het Meetingpoint en de rest van de groep ontmoeten. Na een korte meeting gaan, uitgezwaaid door wegbrengers gaan we met 24 personen op pad. Allereerst de bagage afgeven, hier blijkt al meteen dat we een team zijn. De een heeft de koffer te zwaar, de ander heeft nog ruimte. We verdelen we alle spullen en passeren de douane. Via de Holland route komen we bij de gate terecht. Hier volgt nog een grondige controle van spullen en een scan van elke persoon. Alle verloopt vlot en al snel kunnen we aan board.
Dankzij Fernand die ons heeft ingecheckt, kunnen we bij elkaar zitten. We hebben een prachtige tocht en genieten van het mooie vliegtuig en alle voorzieningen aan boord: goede catering, eigen scherm om films te bekijken, een spel te doen of de vliegroute te volgen. Na een tocht van 6,5 uur komen we in Accra aan waar het tegen acht uur is. Uit het vliegtuig merken we de verandering van temperatuur, maar door een windje is het best lekker.
Dan hebben we onze eerste Ghana ervaring en die is meteen goed. Mensen zijn vriendelijk, hebben plezier en veel geduld. Dat laatste hebben we wel nodig, want het duurt wel even voor ieder de koffer heeft. Dan volgt een hartelijk welkom van Nanda & Reüel, het kost wat tijd en we houden gelijk iedereen op. Dan met z’n allen naar de bus die al klaar staat.
Met vereende kracht wordt de bagage in de bus getild en rijden we naar het Diplomat Beach Resort. Ook al is het donker, we kijken onze ogen uit wat we allemaal zien en het leven dat er nog op straat is. De weg wordt steeds slechter en het laatste deel van de tocht hobbelen we omhoog en naar beneden. De buschauffeur Joseph haalt ware kunsten uit om de bochten om te kopen en we bedanken hem met luid applaus. Hij is de hele tijd bij ons samen met zijn zoon Joseph.
Om 22.00 uur zijn we gearriveerd en is het tijd om alles uit te laden en de huisjes te bekijken. Het is een prachtige locatie vlak bij zee. We hebben hier 4 huisjes die er goed uit zien. Toch moeten we wel even wennen aan alle veranderingen. We zoeken onze plek en komen bijeen voor een korte meeting.
Nanda heet ons welkom, legt het programma uit en deelt wat handige tips. Daarna kunnen we nog ons geld wisselen en besluiten wat we gaan doen. Een groot deel van de groep drinkt nog wat op het terras met uitzicht op de oceaan waar een lekker windje waait. We wisselen wat ervaringen uit en beginnen ons al thuis te voelen. We vullen allemaal onze flesjes met (gefilterd) water uit de blauwe ton, die erg belangrijk is en continu met ons meegaat! Dan is het wel bedtijd. Ook al is het net 12 uur, de Nederlandse tijd is 2 uur ’s nachts en we zijn wel toe aan rust.
Geweldig dat we in Ghana zijn en dat het avontuur hier kan beginnen!
Vandaag begon de dag om half 8 met ontbijt. Vol energie na een (voor de meesten) goede nachtrust, en met nieuwsgierigheid keken we uit naar ons bezoek aan het project van Compassion in Accra. Daar gaan we in onze tweede week in Ghana, drie dagen onze handen uit de mouwen steken. Op het project werden we rondgeleid door Jackson, hoofdstaflid van het project. We maakten kennis met verschillende klassen met kinderen die op dat moment les kregen. Wat onvoorbereid stelden we ons voor aan de kinderen, zongen we liederen met en voor ze, beantwoordden en stelden we vragen. Wat opviel was de nieuwsgierigheid van de kinderen naar ons toe, hun grote glimlach en enige verlegenheid.
Vervolgens gaf Jackson ons informatie over het project. 220 kinderen bezoeken het project. Doordeweeks gaan ze er naar school en op zaterdag zijn er extra (bij)lessen en activiteiten voor de kinderen. De kinderen die naar het project komen zouden anders niet naar school gaan en minder dan een maaltijd per dag krijgen. Nu kunnen ze naar school, krijgen ze materiaal als schoolboeken en schooluniformen en krijgen ze een warme maaltijd op het project. In Accra gaat iets meer dan 50% van de kinderen naar school. Buiten Accra nog minder kinderen. Ook maakten we kennis met verschillende vrijwilligers die zich op de zaterdagen inzetten voor de kinderen op het project. We werden geraakt door de passie en betrokkenheid van deze Ghanese vrijwilligers die zich als leraar, maatschappelijk werker, of gezondheidsmedewerker inzetten voor de kinderen.
Een ander hoogtepunt van het bezoek aan het project was de ontmoeting met Nineh Grace en haar moeder. Nineh is het meisje dat we als Open Thuis gemeente sponsoren. Nineh leek zich niet goed te realiseren wat haar overkwam en was erg verlegen. Zomaar ineens kreeg ze belangstelling van een grote groep vreemde blanke mensen. Met zijn allen gingen we met Nineh en haar moeder op de foto.
Op de locatie van het project was ook een begrafenis gaande. Velen van ons verbaasden zich over de manier waarop deze begrafenis er aan toe ging. De dienst duurde lang, voor Nederlandse begrippen, er werd gedanst rond de kist, er werd harde muziek gedraaid. Het geheel maakte een feestelijke indruk in vergelijking met de sobere manier waarop de meeste begrafenissen in Nederland ingericht worden. De begrafenis vindt pas plaats wanneer er door de familie genoeg geld gespaard is voor de begrafenis, dus dat kan soms wel een paar maanden duren.
Vervolgens gingen we lunchen bij de Chicken Inn. Een soort Ghanese Mac Donalds. Daarna maakten we een tour door Accra. We bezochten de ‘Independance Square’, waar de Ghanese ‘Arc de Triomphe’ staat, en mensen op onder andere onafhankelijkheidsdag massaal naartoe komen. Vervolgens reden we langs de grootste markt van Accra waar veel Ghanezen spullen kopen en verkopen. Werkelijk van alles is er te vinden zoals kleding, stoffen, groente en fruit, gereedschap, keukengerei enz. Alles wat je ergens anders niet kunt krijgen, schijn je daar wel te kunnen vinden. We keken onze ogen uit door de grote chaos aan mensen en toeterende auto’s, de vele winkeltjes en mensen die allerlei goederen op hun hoofd droegen. Veel verkopers liepen tussen het verkeer door om spullen aan mensen in voorbij rijdende auto’s te verkopen. Vele foto’s werden gemaakt vanuit onze bus. Niet alle Ghanezen op de markt waren hiervan gecharmeerd en werden zelfs boos. De meeste mensen reageerden echter vriendelijk naar ons door te zwaaien, te glimlachen en zich gewillig op de foto te laten zetten. Wij keken onze ogen uit, maar de Ghanezen op hun beurt keken ook hun ogen uit bij het zien van die groep blanken. Omdat je weinig blanken ziet zijn we een echte bezienswaardigheid. Bedelaars zie je hier nauwelijks. Iedereen probeert door middel van hard werken in zijn levensonderhoud te voorzien. Na het bezoek aan de markt reden we door de rijkste wijk van Accra. Hier zagen we grote bewaakte villa’s, uitgestorven straten zonder winkeltjes en nette straten en tuinen. Een schril contrast met het bezoek aan een van de armste wijken van Accra met veel leven, winkeltjes en verkopers op straat, huisjes van beton en golfplaten, hobbelige zandweggetjes en veel afval.
Vervolgens brachten we een bezoek aan het huis van Nanda en Reüel. Ze hebben een mooie ruime woning. Daarna gingen we weer naar het hotel, waar de meesten wat vermoeid aankwamen na alle indrukken van die dag. We aten de avondmaaltijd bij het hotel. Vervolgens evalueerden we met zijn allen de hele dag nog eens. Op dit moment, ’s avonds laat om half elf, zitten een aantal van ons te breien en punniken als voorbereiding voor het kinderwerk. Anderen schrijven hun belevenissen van deze dag op in hun reisdagboek of spelen een potje poolbiljart. Zo langzamerhand wordt het tijd om te gaan slapen.
Een heel verhaal, maar we hebben ook veel beleefd deze eerste dag. Te veel om samen te vatten in een verslag, maar gelukkig kunnen jullie geregeld lezen wat we meegemaakt hebben. De internetverbinding is nu nog redelijk, maar volgende week (maandag t/m donderdag) is het plaatsen van berichten waarschijnlijk niet mogelijk. Er wordt wel dagelijks een verslag geschreven, dus als die niet direct geplaatst kunnen worden, houden jullie die tegoed. We doen uiteraard wel ons best om ze zo spoedig mogelijk online te plaatsen!
Vanochtend zijn we naar een echte Afrikaanse dienst geweest. Toen we binnenkwamen werd er al behoorlijk geswingd! We hebben een lied gezongen, in het Nederlands en daarna in het Engels. Waarschijnlijk vonden ze ons stijve harken, want daarna lieten ze ons zien hoe je op z’n Afrikaans danst en nodigden ze ons uit om allemaal mee te doen vooraan in de kerk. Dat werd dus een swingend dansfeest in de kerk! De preek over ’tevreden zijn met wat je hebt’ werd met veel humor en vurige passie gebracht. We werden warm welkom geheten, wat natuurlijk gepaard gaat met veel handen schudden. Na de dienst kregen we een frisdrank aangeboden en wilden mensen kennis met ons maken en zelfs e-mailadressen uitwisselen.
’s Middags hadden we vrije tijd en ging een grote groep naar het strand vlakbij het hotel. Prachtig die grote golven die over de rotsen slaan. Het weer is hier heerlijk, niet te warm en vaak een windje. Op een met stukjes hout zelf gemaakte drumstel en een echte gitaar, speelden Rodney en Hessel relaxte muziek.
Daarna was het tijd voor een djembe-les. Iedereen deed goed zijn best. Op het eind hebben we ook hier gedanst! Een echte Afrikaanse dansdag dus! Tijdens een wandeling in de pauze zagen we een mooi kleurenpallet van vissersboten en het bijbehorende arme visserswijkje. Na afloop van de djembe-les hebben sommigen van ons een djembe gekocht. Bij het hotel stond het warme eten al klaar; rijst met rundvlees en een lekker sausje.
Iedereen begint steeds meer te wennen aan de cultuur en omgeving en voelt zich steeds meer thuis.
Naast nog even zwemmen of poolen, gaan we vanavond de koffers inpakken, want morgen gaan we naar ons eerste project, waar we vier dagen zullen verblijven. Er is daar (waarschijnlijk) geen of een hele slechte internetverbinding, dus niet gaan stressen als er een paar dagen geen updates worden geplaatst. Geen bericht, is goed bericht.
Wat leuk dat jullie onze reisverhalen lezen! En als we de gelegenheid hebben, vinden we het ook heel leuk om jullie reacties te lezen! Vandaag, maandag 15 augustus, is het feest, want Andrew is jarig! We hebben een kleine volksverhuizing gehad, we zijn namelijk van Accra naar Awutu Bawjiase verplaatst zodat we dichter bij het Compassion-project zijn. We stonden om 9 uur met al onze koffers voor het hotel klaar om te vertrekken. De kinderwerkers hebben een stranddag naar Bojo-beach gehad en de bouwers zijn alvast naar de bouwplaats gegaan. Ik schrijf wat over de stranddag, omdat ik daar naartoe ben geweest (Andrew heeft een stukje namens de bouwers geschreven).
Na een rit van ongeveer 2 uur door de drukke hoofdstad Accra, kwamen we aan bij het strand. Er moesten toegangskaartjes gekocht worden en een kwartiertje later werden we in een soort van “puntertje” naar de overkant geboomd. De fototoestellen kwamen natuurlijk al gelijk te voorschijn, omdat dit wel speciaal was. Bij het strand aangekomen kwam de lifeguard ons welkom heten en bracht ons naar de plaats waar we met elkaar konden zitten. Het strand is op een soort van eiland en naast het prachtige uitzicht op zee, hadden we ook uitzicht op de vissers met hun boten en Accra zelf. Het was bewolkt, maar ondanks dat moesten we ons toch goed insmeren en tijdens het insmeren kwamen er vissers aan. De vissers waren zingend hele lange stukken touw uit de zee aan het trekken en al snel werd voor ons duidelijk dat de visvangst binnen gehaald moest worden. Dit proces van visvangst duurt ongeveer 3 á 4 uur en hele families helpen hierbij. We mochten helpen met het binnenhalen van de vangst en dat was wel een hele unieke ervaring. Je staat met mannen, kinderen en vrouwen met babytjes op hun rug aan die touwen te trekken. Er lijkt geen einde aan te komen, maar halverwege de dag hebben de Ghanezen toch de vangst binnen gekregen. Het bleek een middelmatige vangst te zijn. 4 schalen vis voor de verkoop en elk gezin ging met 4 kleine visjes naar huis voor het avondeten. De visnetten en touwen werden in enorme grote bakken op hun hoofd terug gedragen. Stel je even voor: meters lang, nat gymtouw, opgerold in grote schalen op je hoofd dragen over het strand. Dit is echt zwaar werk voor een paar visjes.
Het was echt een heerlijke dag voor ons; wit strand, her en der een palmboompje en lekker fris zeewater. We hebben lekker kunnen lezen, uitrusten en zwemmen in de Atlantische Oceaan. Echt een heelijk dagje vakantie! Aan het strand spoelden grote schelpen aan en ik had graag een aantal hiervan ook over anderhalve week op het vliegtuig naar Nederland meegenomen. We hebben aan het strand genoten van een patatje. Nadat we besteld hadden, kregen we te horen dat het klaar zou zijn om 13.30u; om 14.00u kwamen de eerste 4 borden eraan en om 15.15u kwamen de laatste 4 borden. Dit schijnt typisch Ghanees te zijn. Om 15.30u zijn we weer terug gepunterd naar de overkant en gingen we allemaal naar het strandhotel voor een toilet en om op te frissen.
Vanaf het strand zijn we naar Awutu Bawjiase gereden, waar onze koffers al klaar stonden en Nanda spaghetti voor ons aan het koken was. We hebben intrek genomen in onze tweepersoonskamers. In de kamers staat een tweepersoonsbed en hebben we een toilet en douche. Beide werken echter niet, omdat er geen stromend water is — tot grote schrik voor sommigen van ons. Gelukkig konden we ons snel aanpassen en hebben we extra emmers gekocht voor water op de kamer.
Ik vind het weer mooi geweest voor vanavond, het is 23.10u en ik ga mijn bed opzoeken. Op het moment deel ik niet alleen mijn kamer met m’n moeder, maar ook met een alleraardigste gekko in het hoekje van het plafond.
Ik, Andrew, was mee met de bouwers en schrijf over onze belevenissen op het “platteland”. Voor een Compassion-project bouwen we een aantal schoollokaaltjes, welke zullen bestaan uit een aantal metalen palen met houten dwarsbalken waar vervolgens golfplaten op komen. Daar omheen komt later een klein muurtje ter afscheiding en tegen regenwater. Bij aankomst stond al één lokaaltje, zo konden we meteen zien wat er van ons verwacht werd. Na een kennismaking met de aannemer, die de leiding over ons kreeg, begonnen we onze werkzaamheden.
We keken eerst wat de bedoeling was: gaten graven voor de palen. Met een brede “lans” konden we de diepte in en met een schop werd het gat verder uitgediept en het losse zand weggeschopt. Na een tiental gaten was het tijd om cement te maken. Hiervoor hadden we water uit een put nodig, welke we bij een paar huisje verderop konden halen. Dit werd allereerst echter niet in een emmer vervoerd, maar met een kruiwagen over een zeer hobbelige weg. Vol concentratie moest de bestuurder van de kruiwagen opletten dat de inhoud van de kruiwagen niet eroverheen klotste, want dan had je op het eind geen water meer over. Het cement was trouwens nodig om de metalen palen in de gaten te plaatsen. Aan het eind van de dag stonden er maar liefst 22 palen in de grond. Ik had de mannen hard zien werken en zelf was ik erg tevreden over het resultaat.
De culturen verschillen en ook de werkwijze. Als westerling willen we graag alles goed voorbereiden en alles loodrecht hebben. De Ghaneze-cultuur neemt genoegen met kromme balken en bijvoorbeeld extra stukjes om de hoogte van de palen te compenseren, etc. Wat ons allen ook opvalt is de enorme fysieke kracht die de werkers hebben. Daar waar wij moeite hebben om een spijker in hardhout te timmeren, doen zij dit zonder moeite.
De omgeving is trouwens prachtig. We worden omgeven door palmbomen. De coördinator van het Compassion-project, Frederick, heeft gezegd dat hij ons kokosnoten wil schenken. Die krijgen we morgen. Lekker! Helemaal bezweet en vuil verlaten we net voor het donker de bouwplaats. “Morgen nemen we een zweetdoek mee,” zeggen enkelen van ons. Ik ben benieuwd hoever we morgen aan het eind van de dag zijn.
Het is vandaag dinsdag 16 augustus en vandaag ben ik, Wyke, aan de beurt om een stukje te schrijven. Ik zit op een soort van veranda met een golfplaten dakje. Op de achtergrond hoor ik een groep Ghanezen zingen, het lijkt op een kerkdienst maar ik weet het niet zeker. Om mij heen zitten mijn teamgenoten nog met elkaar te kletsen en genieten van een koude cola, die ze bij de bar hebben gekocht voor 0,80 Cedi (ongeveer 40 eurocent). We hebben vanmorgen om 7 uur met elkaar ontbeten op dezelfde veranda als waar ik nu zit. Om 8 uur stond Joseph, onze buschauffeur, klaar om ons naar het Compassion-project te brengen. Het is ongeveer een kwartiertje rijden naar het project. We zijn heel welkom ontvangen!
De bouwers zijn gelijk doorgelopen naar de plaats waar ze de lokalen gaan bouwen. Dat is een bijzondere tocht van ongeveer 10 minuten. Je loopt langs kleine huisjes waar mensen met hout een vuurtje stoken en waar de lakens her en der hangen om te drogen. Je ziet moeders met hun kindjes op de rug de was doen. Je loopt door de maïs- en graanveldjes en af en toe duikt er een kip, geit of gekko op. Het leuke aan dit tochtje is dat je op deze manier echt ziet hoe Ghanezen leven.
Bij de school waar het Compassion-project is zijn de kinderen onderverdeeld in groepjes om te breien, borduren, haken, naaien, houtzagen of te sporten. Halverwege de ochtend werden de kinderen bij elkaar geroepen voor het ontbijt. Dit houdt in dat alle kinderen naar een lokaal gaan en daar in de rij staan met een beker om deze gevuld te krijgen met een soort chocolademelk, vervolgens lopen ze door en krijgen ze een broodje die iemand uit een grote wasmand uitdeelt. De kinderen gaan dan allemaal in hun eigen lokaal zitten en wachten tot iedereen eten heeft en de meester of juf aangeeft dat ze mogen beginnen eten.
Na het eten zijn de kinderen verder gegaan met de activiteiten en hebben ze samen gezongen en een Bijbelverhaal gehoord. Toen de activiteiten afgeopen waren zijn de kinderen gaan dansen en voetballen. Het dansen, door Suzanne en mij, gebeurde met een kleine cd-speler en de kinderen zongen allemaal goed met de muziek mee zonder dat ze het liedje kenden, maar daardoor konden ze allemaal goed horen waar ze op aan het dansen waren. We hebben na het dansen tegelijk met de kinderen jollof-rijst gegeten. De planning was om om 12.30u het middageten te nuttigen, maar dat werd – zoals dat hier in Ghana kan – om 14.30u. De kinderen krijgen bij Compassion altijd een ontbijt en een warme maaltijd. Wat ons allemaal opviel, was dat de kinderen heel gehoorzaam zijn en makkelijk te sturen zijn. Alle kinderwerkers en kinderen hebben een hele leuke dag gehad!
Bij de bouw is het ook al heel mooi opgeschoten! Op de palen die gister gezet zijn, is vandaag de kapconstructie gezet. Een deel van de aluminium golfplaten is al als dak geplaatst. De dakbedekking is ook lopend door de rimboe gebracht, net als al het houtwerk en de andere materialen. De bouwers hebben zelf een steiger en ladder gemaakt, omdat deze niet te krijgen zijn of wel heel veel werk is om op de plaats van bestemming te krijgen. Het is een open stuk tussen de palmbomen en de bananenbomen waar de bouwers de lokalen neerzetten. Doordat het een open stuk land is, is het dus ook heel warm en moeten vooral de bouwers er goed om denken dat ze zich goed insmeren en voldoende drinken.
We hebben vandaag verse ananas en kokosnoten gekregen, wat ik daar wel even bij moet vertellen is dat de Ghanezen deze kokosnoten zelf voor ons uit de boom hebben gehaald door in de bomen van 15-20 meter hoogte te klimmen. Rond 18u zijn we weer richting onze accommodatie gegaan, waar iedereen zich even kon opfrissen voor de broodmaaltijd. We halen ons water om ons op te frissen met emmers uit een ton en nemen deze emmers mee naar onze kamers. Dit water is alleen bedoeld voor het wassen en het doorspoelen van het toilet.
’s Avonds hebben we meestal een korte evaluatie, waarin we in groepjes met elkaar bespreken hoe we de dag hebben ervaren. Straks kruip ik lekker met mijn moeder (nadat ik het kamertje heb gecheckt op enge beestjes) in één bed en morgenochtend zal mijn wekker om 6.15u gaan, zodat ik om 6.45u op tijd bij het klaarzetten van de ontbijttafels kan helpen.
Ooooh, wat ik nu net hoor… is dat het stromend water het vanavond is gaan doen, veel teamgenootjes zijn nu aan het controleren of het water ook echt stroomt op hun kamer.
Ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven van hoe het ons vergaat!
Wederom mijn (Jessica) beurt om een stukje te schrijven. Een mooie manier om al mijn ervaringen, emoties en gedachten van me af te schrijven. Want het blijft een wonderbaarlijke, onwerkelijke, verbazingwekkende reis! De meesten van ons genieten vooral volop (net als ik!), maar er zijn ook momenten waarop sommigen het wat moeilijker hebben door primitievere levensomstandigheden, cultuurverschillen en gezondheidsklachten. Een aantal van ons zijn aan de diarree en vonden het daardoor moeilijker om de dag door te komen. Niet iedereen slaapt goed vanwege gezang en dans van mensen in de omgeving tot diep in de nacht (van zingen en dansen krijgen mensen hier nooit genoeg), de gebeden van moslims, en het gekraai van de haan in de vroege ochtend.
De dagindeling was dezelfde als gisteren. Aangekomen bij het project stonden de kinderen ons weer vol enthousiasme op te wachten. Ze riepen onze namen al terwijl we aan kwamen rijden. De namen die ze makkelijk kunnen onthouden dan! “Geertje” of “Saapke” is lastig bijvoorbeeld, maar “Jessica” of “Coby” vinden ze makkelijker. Je naam blijven ze de hele dag door roepen, ze willen graag je hand vasthouden, je aanraken en je spullen dragen. Gisteren voelden we ons daar niet prettig bij en vroegen we ons af waarom ze onze spullen of tas wilden dragen. Nu weten we dat ze dit doen uit dienstbaarheid en teleurgesteld zijn als ze je tas niet mogen dragen. Het is grappig om te zien dat een ieder van ons wel een kind of paar kinderen om zich heen heeft die voortdurend in je buurt blijft. Alsof de kinderen ons adopteren!
Gisteren waren de kinderen veelal stilletjes en nog wat verlegen tijdens de workshops. Nu leken de kinderen zich wat meer op hun gemak te voelen. Vandaag praatten ze meer tijdens de workshops en vroegen meer om hulp aan ons – de “teachers”. De kinderen die breien leren pakken de vaardigheid erg snel op en vinden het, zowel jongens als meisjes, ontzettend leuk om te doen. Aan het einde van de dag, toen de kinderen iets anders mochten gaan doen, wilden ze liever blijven zitten om verder te breien! Ook een van de vaste leraressen op het project vond het breien erg leuk. Zo leuk zelfs, dat ze het graag met de kinderen wil blijven doen als wij weer weg zijn! Eigenlijk vinden de kinderen alle activiteiten die we met ze doen erg leuk en willen ze niet stoppen als ze ergens mee bezig zijn. Kleurpotloden moeten bijvoorbeeld letterlijk uit de handen van de kinderen gepakt worden om ervoor te zorgen dat ze stoppen met kleuren. De jongens die deelnemen aan de haakworkshop hadden wat moeite met de vaardigheid in vergelijking met de meisjes. De meisjes gingen verder met het haken van een tasje en de jongens hebben armbanden gevlochten. Bij de naaiworkshop waren de kinderen erg enthousiast en geconcentreerd knikkerzakken aan het maken. Ik heb onder andere een collage met de kinderen gemaakt, waarop ze konden laten zien wat zij belangrijk vinden in het leven. Wat me opviel is dat ze op hun collage ook vaak plaatjes van een auto of mooie mobiele telefoon plakten. Dat zijn dingen hier waarmee je kunt laten zien dat je iets bereikt hebt en iemand bent (eigenlijk niet zoveel anders dan in Nederand dus). Bij de sport & spel activiteiten valt volleybal in de smaak. Zonder net en veldmarkeringen hebben we dat gespeeld. Voetbal blijft uiteraard favoriet, daar is (bijna) iedere Ghanees helemaal gek op. Tijdens de lunch aten we cassave. Erg lekker. In tegenstelling tot gisteren, aten we vandaag wel samen met de kinderen.
De bouwwerkzaamheden verliepen goed. Er is gelukkig niemand gewond geraakt en alles wat we van te voren graag wilden doen is gedaan. Het houtwerk is klaar. Morgen worden de laatste golfplaten geplaatst. Dan hebben we alle geplande bouwwerkzaamheden ook daadwerkelijk uit kunnen voeren. De Ghanezen doen vervolgens later zelf het metselwerk.
Leuk dat we deze ervaringen kunnen delen onderling. Ondanks de grote verschillen in persoonlijkheid tussen de groepsleden onderling, schept deze ervaring toch een band, waardoor we erg hecht worden. Iedereen lijkt zich op zijn gemak te voelen bij elkaar. Grappig om te ervaren dat mensen zich snel aan kunnen passen in nieuwe situaties. Zo hadden sommigen van ons het er moeilijk mee dat we hier geen stromend water hadden. Maar mensen legden zich er al gauw bij neer en werden creatief in het wassen met behulp van water in emmers en flessen. Ik vond het bijna een teleurstelling dat we ineens stromend water hadden, omdat ik me er helemaal op had ingesteld om me een paar dagen met behulp van een emmer water te wassen…
Woensdag is de dag aangebroken dat een aantal mensen hun sponsorkind van Compassion gaat bezoeken en een kijkje krijgt in hun leven. Ik ontmoet mijn sponsorkind, Hannah, ’s morgens, ze is eerst heel verlegen. Maar als ik haar de foto laat zien die ik van haar heb gekregen heb, begint ze te lachen. Ze heeft zich heel mooi gemaakt voor deze dag en vlechtjes met kraaltjes in haar. Door de dag heen wordt ze steeds vrijer en als we ’s middags op pad gaan, houdt ze me stevig bij de hand.
Langs kleine paadjes, over planken en boomstammen, vinden we onze weg door het dorpje heen. Overal zien we huisjes met mensen ervoor, iedereen leeft buiten en zit gezellig bij elkaar. De kinderen springen enthousiast rond en zijn benieuwd wat wij er doen. Het raakt me wel om te zien hoe primitief het leven is.
Dan komen we bij de familie van het sponsorkindje van Klaas en Herma. De ontmoeting is echt bijzonder, de jonge ouders laten merken wat dit bezoek hen doet. Dit alles speelt zich buiten af op een binnenplaats. We hebben even binnen gekeken in hun piepkleine huisje, maar hier is geen ruimte om te zitten. Iedereen, van jong tot oud, op de binnenplaats leeft mee met het bezoek, de kindertjes staan er met de neus bovenop. Cadeautjes worden uitgewisseld en we bidden voor de familie. Ook nemen we nog een kijkje bij de smederij waar de vader kijkt en Klaas bekijkt hoe hier gewerkt wordt.
De tocht gaat verder over kronkelende paadjes om huisjes heen, het is mij een raadsel hoe ieder hier de weg weet te vinden. Na 10 minuten komen we aan bij de familie van Hannah. Hier zit een grote familie buiten met veel kinderen. Ik ontmoet de moeder die hoogzwanger is van haar 5e kindje. We delen wat met elkaar met behulp van een vertaler en wisselen ook cadeautjes uit. Ik heb een pop met kleertjes meegenomen en het is zo leuk om te zien hoe blij Hannah is met deze pop. Ik krijgt een paar speciale slippers, die me goed passen en koninklijk zijn! Ook hier bidden we voor elkaar. Wat uniek, dat je zo in het buitenland mensen ontmoet die heel anders leven, maar dat je samen van dezelfde God houdt en merkt dat je bij elkaar hoort.
Dan is het tijd voor een hartelijk afscheid, we wandelen weer terug langs huisjes en winkeltjes en krijgen zo een idee van het leven hier in Ghana.
Bij het kantoor van Compassion bekijken we de dossiers van de kinderen. We zijn onder de indruk van de grote zorg die er is voor de kinderen en hoe dit is vastgelegd. Alle brieven worden bewaard, rapporten van de school, verslagen van huisbezoeken en adviezen aan de ouders. De kinderen krijgen een medisch onderzoek en kunnen bij Compassion terecht als ze ziek zijn. Wat geweldig om te zien hoe het geld besteed wordt. Door de zorg krijgen kinderen de kans om zich in hun leven te ontwikkelen. Dit alles met mijn eigen ogen te zien en de kinderen te bezoeken heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Echt een geweldig mooie dag!
Vandaag, 18 augustus, is de laatste dag op ons project! Ieder is inmiddels gewend aan het leven in Awutu Bawjiase en het vroege opstaan. Om 7 uur zitten we aan het ontbijt en meteen daarna laden we alles in de bus en vertrekken we. Bij de school staan de kinderen al op ons te wachten en begroeten ons enthousiast!
Het bouwteam vertrekt meteen naar het bouwproject om daar vandaag nog een goede slag te slaan, de dakplaten moeten er nog op. De kinderwerkers gaan kringspelletjes met de kinderen doen. Het blijkt dat zakboekje leggen ook bij hen bekend is en na de Nederlandse versie gaan we over in het Ghanees. Ongelooflijk hoe hard deze kinderen kunnen rennen, daar zijn wij echt niets bij.
Vervolgens gaan alle kinderen ontbijten. Het is een belevenis op zich om 60 kinderen in één lokaal te zien eten. Daarna is het tijd voor de kinderen om verder te gaan met hun workshop. Enthousiast gaat iedereen aan de slag, want ze willen hun werk afmaken. Het is een levendig gebeuren in alle lokalen en je merkt dat in korte tijd een band met de kinderen is ontstaan.
Natuurijk is er ook weer een geweldige tijd van zingen en dans, poppenkast met Doggy, een bijbelverhaal en kleurplaat. De kinderen weten ook goed te vertellen welke verhalen de dagen ervoor verteld zijn. Zo vliegt de ochtend om en is het tijd voor het middageten.
We eten samen met de kinderen en ik verbaas me hoe dat verloopt. Ieder krijgt een bord en wacht rustig tot iedereen wat heeft. En als je ziet wat een bord vol eten ze krijgen, vraag je je af of ze dit wel op krijgen. Maar warempel, velen krijgen een tweede bord met alleen maar rijst, ook dat gaat schoon op.
’s Middags is de structuur wat zoek, sommige kinderen zijn hard aan de slag om hun werkje af te maken, anderen willen liever rennen en spelen. Het is echt fantastisch om te zien wat de kinderen hebben geleerd op gebied van handwerken en figuurzagen. Dat zien we aan het eind van de middag als we bijeen komen om de tijd af te sluiten. Materiaal wordt overgedragen zodat de leerkrachten door kunnen gaan met de activiteiten als we weg zijn. We bedanken het Compassion-team en zij uiten hun dank door alle vrouwen een mooie ketting te geven. De kinderen krijgen bij vertrek nog een leuke tas met presentjes. Buiten maken we nog wat groepsfoto’s en nemen we afscheid. Een speciaal moment voor de kinderen en voor ons, wat goed verloopt, misschien ook omdat de kinderen niet echt beseffen dat we niet terugkomen.
Dan is het moment aangebroken om te kijken hoever de bouwers zijn. Geweldig wat we daar zien: op de vlakte waar maandag 1 lokaal stond, staan nu 6 lokalen op een rij. De bouwers hebben een pittige dag gehad om in de brandende zon metalen golfplaten vast te spijkeren, maar het is gelukt en een prachtig resultaat is behaald. De Ghanezen gaan later met de muurtjes aan de gang om het af te maken. De bouwers hebben een speciaal moment als de laatste golfplaat er op zit en ze samen het gebouw aan God opdragen. Wat een vooruitzicht dat Compassion nu een eigen gebouw heeft en het terrein in de toekomst ook kan gebruiken voor andere activiteiten zoals een viskwekerij als bron van inkomsten. Voor het gebouw worden nog wat foto’s geschoten.
Nog één keer lopen we terug over het kronkelige pad naar de bus, waar we nog genieten van de kokosmelk uit een verse kokosnoot. De laatste handen worden geschud en we trekken huiswaarts, waar we nog een goede avond hebben met elkaar en terugkijken op een hele goede tijd. Met een heerlijk vooruitzicht van een paar dagen van ontspanning en warempel weer water om ons te verfrissen, sluiten we de dag af!
Cape Coast! Daar zijn we nu met z’n allen in een prachtig hotel! Het heet Hans Cottage Botel en je hebt er een zwembad, een tennisbaan en als bijzondere attractie… ’tamme’ krokodillen! Vanochtend vertrokken we om 9.30u uit Awutu Bawjiase en na een bustocht van drie en een half uur kwamen we hier aan. Tijdens de busreis keken velen van ons uit het raam, waar je een prachtig groen landschap met wat bergen en vele palmbomen kon zien. Ook werden de ‘eerste’ hutjes van leem aanschouwd.
Wat ook opvalt zijn de vele tv-antennes, die je overal aan palen boven de huizen uit ziet. Halverwege stopten we bij een tankstation, waar een winkeltje met allerlei westerse koekjes, chocola en chips was. De prijzen waren wel vrij hoog, maar toch konden we niet allemaal de verleiding weerstaan, dus liepen we de bus in met een paar van deze luxe-artikelen.
Toen we bij het hotel aankwamen en het zwembad zagen, waren we allemaal zéér blij. Bij binnenkomst werd gelijk gecontroleerd of alle kranen en watertoevoer het goed deed. En, ja hoor! We kunnen hier weer prima douchen! Vandaag heb ik trouwens weer voor het eerst een Afrikaanse-banaan op. Toen herinnerde ik me ineens weer hoe smakeloos de bananen in Nederland zijn, in vergelijking met deze. Als je dit geproefd hebt, wil je eigenlijk niet meer anders.
Vanavond hebben we lekkere spaghetti gegeten. Na een korte groepsbijeenkomst kon ieder weer zijn eigen weg vervolgen. De meesten zijn toen nog een bakje koffie of een slokje cola gaan drinken. Dat was uiteraard erg gezellig. We zien uit naar de rest van de dagen hier!
Zoals jullie weten zijn we gister (vrijdag 19 augustus) aangekomen in Cape Coast. Vandaag zouden we eigenlijk een fort bezichtigen maar dat is niet gelukt, misschien gaan we dat morgen doen. In plaats van het fort bezichtigen, hebben we mogen genieten van de luxe die dit hotel en het bijbehorende restaurant te bieden hebben.
Velen van ons hebben bijvoorbeeld een heerlijke warme douche gehad en we hebben met elkaar al hele stapels kleren, handdoeken en beddengoed laten wassen in een wasmachine. We kunnen hier gebruik maken van internet en zo is er ook al wat mail-contact geweest met het thuisfront.
Het was vandaag een rustige dag en de meesten van ons vonden dat heerlijk. We konden lekker genieten van de zon en iedereen die dat wilde, kon een duik nemen in het zwembad voor wat verkoeling. Het zwemmen trok aan het begin van de dag wel wat bekijks, want lang niet alle Ghanezen kunnen zwemmen. Vandaag was een echt ‘vakantiedagje’ met spelletjes spelen en boeken lezen, maar het hoogtepunt van de dag was toch wel met de krokodillen op de foto.
We hebben geen idee hoeveel krokodillen er hier rond het hotel zwemmen, de getallen die door de medewerkers worden genoemd variëren namelijk van 50 tot 200, maar het is leuk dat zo af en toe een aantal krokodillen zich even laten zien. Om het restaurant heen is een meer waarin de krokodillen zwemmen. Deze komen dan ook rustig even boven drijven als je lekker aan het ontbijten bent. Als de zon begint te schijnen komen er een aantal op de kant en je mag ze dan ook aanraken. Als je het durft mag je er dan ook even op zitten! Het is wel aan te raden dit te doen wanneer de krokodillen net gevoerd zijn, zodat ze geen trek in jou krijgen. Het voelt heel bizar om tussen de krokodillen door te lopen zonder dat er een hekje voor zit. Wel hangt er een bordje dat dit een zeldzame plaats is waar vriendelijke krokodillen zijn, dat je daarom geen dingen naar ze toe mag gooien en dat alles op eigen risico is.
Langzaam wordt de muziek om mij heen nu ook weer wat luider. We hebben wel gemerkt dat Ghanezen echt van muziek en dansen houden. Dit gaat namelijk door tot in de late uurtjes en begint ’s ochtends ook alweer vroeg. De vaste evaluatie die we elke avond hebben is begonnen, dus ik zal daar maar snel naar toe gaan.
Na een relaxte dag hebben we vandaag, 21 augustus, een actief programma. Om 6.30u zitten we al aan het ontbijt en om 8 uur al in de kerk. Ook nu is de dienst weer een bijzonder gebeuren met veel muziek en zang. Onze voorganger, Willem, krijgt een ereplaats en zit de hele dienst op het podium waar hij mooi past met zijn nieuwe Ghanese shirt. Als groep zingen we ook twee liederen en doen de groeten van de Open Thuis-gemeente. Een aantal van ons is niet bij de dienst, maar naar het ziekenhuis omdat Suzanne de dag ervoor opgenomen is met hoge koorts. Gelukkig gaat het nu wat beter met haar, al is het nog niet bekend wat ze heeft.
Na de dienst en een frisdrank vervolgen we onze reis naar Elmina Castle. Hier vertelt onze gids het indringende verhaal van de slavenhandel die van hieruit plaatsvond door de Nederlanders. Diep triest dat wij zo met de Afrikaanse mensen zijn omgegaan en ons meester voelden over hen. Het raakt je als je de kerkers ziet waar mannen en vrouwen met een grote groep bijeen waren zonder enige voorzieningen, velen vonden de dood voor ze verscheept werden. De anderen waren zo zwak dat ze niet in opstand konden komen.
Het kasteel staat vlakbij de oceaan en het is machtig de kracht van de branding te zien en te horen.
We stappen weer in en rijden terug naar ons hotel waar we van een heerlijke sandwich en ‘yam patat’ genieten en van een moment van rust. Dit is echter van korte duur, want we gaan op pad naar Kakum National Park. We worden meegenomen door gids Ben en moeten eerst een hele klim maken om bij de toppen van de bomen te komen. Tussendoor krijgen we uitleg over de meest bijzondere bomen.
Dan begint het avontuur: we gaan op een hoogte van 40 meter lopen over touwbruggen die van boom tot boom hangen. Magnifiek om in een tropisch woud te zijn en dit van zo’n hoogte te bekijken. De touwbruggen wiebelen flink, maar we durven dit wel aan. Zo lopen we over 7 touwbruggen met een totale lengte van 350 meter, de langste brug is 60 meter. Ondertussen worden mooie foto’s geschoten. Wat een ervaring om dit mee te maken en zo op een unieke manier iets te beleven van de natuur van Ghana.
Met Suzanne gaat het redelijk goed, maar ze moet nog wel een nachtje in het ziekenhuis blijven. We vertrouwen er op dat ze morgenochtend dan gewoon met de bus mee terug naar Accra kan gaan.
Al met al was het een indrukwekkende dag!
Ik begin met goed nieuws: Suzanne is weer uit het ziekenhuis! De dokter heeft vanochtend gelukkig gezegd dat ze vandaag met ons mee mocht naar Accra. Bloedonderzoek wees uiteindelijk uit dat Suzanne een bacteriële infectie in de darmen heeft. Daarvoor krijgt ze nu antibiotica. Sinds vandaag voelt ze zich ook beter. Ze is alleen nog erg moe en ze voelt zich nog zwak. We gaan er vanuit dat ze nu weer helemaal opknapt.
Vandaag hebben we ongeveer 5 uur in de bus gezeten om van Cape Coast naar Accra te komen. Daarna kochten we souvenirs op een grote markt voor toeristen. Als je goed kunt afdingen kun je voor een fijn prijsje hele mooie Afrikaanse spullen kopen. Vervolgens bezochten we nog twee winkels: een stoffenwinkel en een fair-trade winkel. We verblijven weer in het hotel waar we de eerste dagen ook waren.
Morgen gaan we aan de slag bij het tweede Compassion project, hier in Accra. We hebben er zin in en zijn benieuwd naar de kinderen! Leuk om te kunnen ervaren wat de verschillen zijn tussen het project in het plattelandsdorpje Awutu Bawjiase en de miljoenenstad Accra.
Dinsdag: de eerste projectdag in Accra! We rijden van ons hotel naar de kerk, in het midden van de stad gelegen. Overal om ons heen rijden auto’s en zo af en toe gebruikt de chauffeur de grootte van zijn bus en zijn toeter als troef om in de drukte een plekje in de file te veroveren. Na ruim een halfuur rijden komen we aan bij het project. De sfeer is anders dan die in Awutu Bawjiase. Een imposante kerk met drie verdiepingen en wat lokaaltjes op de begane grond, vormen de faciliteiten van de kerk. De lokaaltjes zijn in één gebouwtje, en hebben een halve muur als afscheiding. Het bouwteam gaat daar met triplex-platen de wand afmaken.
Mij (Andrew) valt ook op dat de kinderen minder ‘aanrakerig’ zijn. Er zijn wel kinderen die het leuk vinden om mijn hand vast te houden of op de foto te gaan, maar ze vinden het niet zo bijzonder een blanke te zien als de kinderen in het dorp. Tegen etenstijd is de bouwploeg klaar met de eerste wanden. Morgen wordt het vervolgd en ondertussen worden kapotte “Ot en Sien”-bankjes gerepareerd.
Het middageten was trouwens heerlijk! Lekkere rijst met saus en groente. Het werd keurig op een tafel, als lopend buffet, aangeboden. De kinderen en wij wasten keurig de handen en vormden daarna een lijn voor de buffettafel. Normaal krijgen de kinderen ook zo hun eten, op zaterdag. ’s Avonds is te merken dat iedereen erg moe is. Toch werken de kinderwerkers nog hard aan de brei-, haak- en punnik- werkjes. Wat een inzet!
Nog twee nachtjes in dit hotel. Het aftellen is nu echt begonnen.
Vandaag, woensdag 24 augustus, wederom aan mij de eer een stukje te schrijven, dit is ook gelijk het laatste stukje dat ik schrijf voor dit reisdagboek. Ik zit op dit moment onder het paviljoen van Diplomat Beach Resort. Op de achtergrond hoor ik de oceaan bulderen. Iedereen heeft zojuist zijn koffer ingepakt en is klaar om naar huis te gaan, fysiek, geestelijk en mentaal. De helft van de groep ligt al te slapen en de andere helft is nog bezig met voorbereidingen voor het kinderwerk van morgen. Vandaag hebben we een grote slag geslagen met het kinderwerk, dat is mooi want dan kunnen we morgen alles afmaken. Oooh heerlijk, Karin komt aanlopen met verse mango en papaja!
De bouwers hebben vandaag de wanden afgemaakt en de schoolbanken gerepareerd. De klaslokalen zijn door de bouwers schoongemaakt en ingericht; klaar voor gebruik. Dit betekent dat de bouwers hun werk hebben afgerond en morgen lekker mogen ontspannen op het strand.
Vandaag hebben Elly en Roelina een bezoek gebracht aan Grace Nineh, het meisje dat door de Evangelische Open Thuis Gemeente gesponsord wordt. Het was indrukwekkend te zien hoe zij leeft en hoe blij ze zijn met alle hulp die ze aangeboden krijgen van Compassion.
Aan het eind van de middag had er een groep de mogelijkheid om even op de markt te kijken. Tsjonge jonge, wat een gebeurtenis zeg zo’n Ghanese markt. Allerlei geuren van vlees, vis, zeep, groentes, enz. door elkaar. De kraampjes staan hutje mutje op elkaar gebouwd en we liepen er als enige blanken rond, wat een bijzondere markt vergeleken bij een Nederlandse markt.
Bij aankomst in het hotel hebben we een broodmaaltijd gehad. Na de dagelijkse evaluatie, begon het inpakken van de tassen. We hebben allemaal ineens meer ruimte in de koffers omdat het bouwmateriaal en het kinderwerkmateriaal hier kan blijven. Morgen gaan de bouwers naar het strand en ronden de kinderwerkers hun brei-, haak- en borduurwerk af. Om 22.00 uur, Ghanese-tijd, hopen wij naar huis te vliegen. Tot overmorgen, rond 6.40u hopen we op Schiphol aan te komen!
Vanuit Ghana is het tijd voor een afrondend stukje over de laatste dag van onze samenwerkvakantie. De groep is ondertussen weer veilig terug in Nederland, maar Cobie en ik verblijven nog een week bij Nanda en Reüel en genieten van het leven hier. Over een week komen er ook nog foto’s op de website, dus kom nog eens een keertje langs en meld je nog niet af voor de mailinglijst.
Donderdag zaten we al vroeg aan het ontbijt, daarna hebben we alle koffers ingeladen en zijn we op weg gegaan naar het project. Onderweg zetten we de bouwers af, zij zijn al klaar met de werkzaamheden op het project en genieten vandaag nog van een dagje op het strand.
Voor de kinderwerkers is dit de laatste projectdag. Als we aankomen bij het project zijn de kinderen nog aan het ontbijten, maar al snel komen ze binnen in de lokalen om aan de workshops te beginnen. De kinderen zijn zeer gemotiveerd om hun werk af te maken. Het is een gezellige boel in de lokalen, ook zingen de kinderen onder het werken.
Halverwege de ochtend gaan we weer zingen, is er een sketch met Doggy, een bijbelverhaal en wordt er gekleurd. Het is steeds weer een plezier om het zingen mee te maken, ze zingen achter elkaar door het ene naar het andere lied met veel geklap erbij. De swing zit er volop in.
De lunch is weer heerlijk, witte bonen met bakbanen en ananas toe. Bij Compassion is veel aandacht voor de hygiëne en voor het eten staat een ieder in de rij om eerst de handen te wassen.
’s Middags is er nog even tijd voor workshops en voor dansen. De kinderen weten dat de dansen door Suzanne zijn gemaakt en vinden het erg leuk dat zij er vandaag wel bij kan zijn. Dan is het tijd om afscheid te nemen, het materiaal wordt overgedragen, wij worden bedankt en krijgen als dank een wandkleed mee. De kinderen krijgen een zak met presentjes waar ze erg bij mee zijn. Natuurlijk wordt er heel wat geknuffeld en worden er veel foto’s gemaakt. We stappen in de bus en de kinderen zwaaien ons met zijn allen uit.
Ter afsluiting hebben we nog een leuk etentje bij het strand. Heerlijk nog even te genieten van de woeste golven, het windje en de lekkere temperatuur. We passen met de groep net onder een afdakje en hebben een lekkere maaltijd. Nadat ieder zich verfrist heeft en gekleed voor de reis, vertrekken we naar het vliegveld.
Daar gaat alles snel, inchecken, bagage inleveren en op naar de douane. We nemen afscheid van onze groepsleden en Nanda en Reüel worden bedankt voor hun inzet. Ze hebben deze reis tot een onvergetelijke tijd gemaakt. Door hun inzet en voorbereiding verliep de reis heel goed en hebben we de tijd volop benut.
Veranderd vertrekt iedereen naar Nederland. Wegtrekken uit je comfort-zone en de confrontatie met een andere cultuur en armoede doet iets met je. Wat is het dan bijzonder om te zien hoe veel plezier de mensen hier hebben en tijd ze nemen voor elkaar. Terug in eigen land ben je dankbaar voor wat je hebt, maar zie je ook dat we veel missen.
Een reis met Samenwerkvakanties is een unieke belevenis die de moeite waard is!
In augustus 2011 zijn 24 enthousiaste mensen van de Evangelische Open Thuis Gemeente uit Drachten met Samenwerkvakanties naar Ghana gereisd om daar bij twee projecten van Compassion, een Christelijk sponsorprogramma, liefde en aandacht te geven aan de kinderen. Daarnaast heeft het bouwteam meerdere klaslokalen gebouwd, muren geplaatst en daken en meubilair opgeknapt.
Naast het harde werken is er ook volop genoten van de rijke geschiedenis, cultuur en natuur van Ghana. Zo zijn we onder andere naar Elmina Castle, Kakum National Park, het arts centre en de lokale markt geweest.
Het was een bijzondere reis en het is geweldig om te zien hoe een ieder persoonlijk opgebouwd en veranderd terugkeerde naar Nederland. Een reis om nooit weer te vergeten!