Wederom mijn (Jessica) beurt om een stukje te schrijven. Een mooie manier om al mijn ervaringen, emoties en gedachten van me af te schrijven. Want het blijft een wonderbaarlijke, onwerkelijke, verbazingwekkende reis! De meesten van ons genieten vooral volop (net als ik!), maar er zijn ook momenten waarop sommigen het wat moeilijker hebben door primitievere levensomstandigheden, cultuurverschillen en gezondheidsklachten. Een aantal van ons zijn aan de diarree en vonden het daardoor moeilijker om de dag door te komen. Niet iedereen slaapt goed vanwege gezang en dans van mensen in de omgeving tot diep in de nacht (van zingen en dansen krijgen mensen hier nooit genoeg), de gebeden van moslims, en het gekraai van de haan in de vroege ochtend.
De dagindeling was dezelfde als gisteren. Aangekomen bij het project stonden de kinderen ons weer vol enthousiasme op te wachten. Ze riepen onze namen al terwijl we aan kwamen rijden. De namen die ze makkelijk kunnen onthouden dan! “Geertje” of “Saapke” is lastig bijvoorbeeld, maar “Jessica” of “Coby” vinden ze makkelijker. Je naam blijven ze de hele dag door roepen, ze willen graag je hand vasthouden, je aanraken en je spullen dragen. Gisteren voelden we ons daar niet prettig bij en vroegen we ons af waarom ze onze spullen of tas wilden dragen. Nu weten we dat ze dit doen uit dienstbaarheid en teleurgesteld zijn als ze je tas niet mogen dragen. Het is grappig om te zien dat een ieder van ons wel een kind of paar kinderen om zich heen heeft die voortdurend in je buurt blijft. Alsof de kinderen ons adopteren!
Gisteren waren de kinderen veelal stilletjes en nog wat verlegen tijdens de workshops. Nu leken de kinderen zich wat meer op hun gemak te voelen. Vandaag praatten ze meer tijdens de workshops en vroegen meer om hulp aan ons – de “teachers”. De kinderen die breien leren pakken de vaardigheid erg snel op en vinden het, zowel jongens als meisjes, ontzettend leuk om te doen. Aan het einde van de dag, toen de kinderen iets anders mochten gaan doen, wilden ze liever blijven zitten om verder te breien! Ook een van de vaste leraressen op het project vond het breien erg leuk. Zo leuk zelfs, dat ze het graag met de kinderen wil blijven doen als wij weer weg zijn! Eigenlijk vinden de kinderen alle activiteiten die we met ze doen erg leuk en willen ze niet stoppen als ze ergens mee bezig zijn. Kleurpotloden moeten bijvoorbeeld letterlijk uit de handen van de kinderen gepakt worden om ervoor te zorgen dat ze stoppen met kleuren. De jongens die deelnemen aan de haakworkshop hadden wat moeite met de vaardigheid in vergelijking met de meisjes. De meisjes gingen verder met het haken van een tasje en de jongens hebben armbanden gevlochten. Bij de naaiworkshop waren de kinderen erg enthousiast en geconcentreerd knikkerzakken aan het maken. Ik heb onder andere een collage met de kinderen gemaakt, waarop ze konden laten zien wat zij belangrijk vinden in het leven. Wat me opviel is dat ze op hun collage ook vaak plaatjes van een auto of mooie mobiele telefoon plakten. Dat zijn dingen hier waarmee je kunt laten zien dat je iets bereikt hebt en iemand bent (eigenlijk niet zoveel anders dan in Nederand dus). Bij de sport & spel activiteiten valt volleybal in de smaak. Zonder net en veldmarkeringen hebben we dat gespeeld. Voetbal blijft uiteraard favoriet, daar is (bijna) iedere Ghanees helemaal gek op. Tijdens de lunch aten we cassave. Erg lekker. In tegenstelling tot gisteren, aten we vandaag wel samen met de kinderen.
De bouwwerkzaamheden verliepen goed. Er is gelukkig niemand gewond geraakt en alles wat we van te voren graag wilden doen is gedaan. Het houtwerk is klaar. Morgen worden de laatste golfplaten geplaatst. Dan hebben we alle geplande bouwwerkzaamheden ook daadwerkelijk uit kunnen voeren. De Ghanezen doen vervolgens later zelf het metselwerk.
Leuk dat we deze ervaringen kunnen delen onderling. Ondanks de grote verschillen in persoonlijkheid tussen de groepsleden onderling, schept deze ervaring toch een band, waardoor we erg hecht worden. Iedereen lijkt zich op zijn gemak te voelen bij elkaar. Grappig om te ervaren dat mensen zich snel aan kunnen passen in nieuwe situaties. Zo hadden sommigen van ons het er moeilijk mee dat we hier geen stromend water hadden. Maar mensen legden zich er al gauw bij neer en werden creatief in het wassen met behulp van water in emmers en flessen. Ik vond het bijna een teleurstelling dat we ineens stromend water hadden, omdat ik me er helemaal op had ingesteld om me een paar dagen met behulp van een emmer water te wassen…