Akwaaba!
Vandaag (zondagavond) is het voor ons, Roelof en Hilda, de eer om samen een verslag te schrijven, over de vele belevenissen van de afgelopen twee dagen. Jullie hebben gister geen verslag van ons gekregen, dit had zo zijn redenen. De reden gaan we jullie zometeen vertellen in ons verslag.
Gisterochtend (zaterdag) waren we alweer vroeg op. Na een week vol plezier en gezelligheid, gingen we het project voor een aantal dagen verlaten. We zijn gestart met een goed ontbijt en het maken van een broodzakje voor onderweg. Daarna was het voor een aantal van ons even proppen en sjorren, want alle bagage voor het weekend moest in een handtas passen. Om 10 uur waren we klaar voor vertrek en stond het wiebelbusje alweer klaar.
We hebben afscheid genomen van de bewoners. De meesten begrepen dat we maandag weer terug komen, en zwaaiden ons uit met een lachend gezicht. Toch stonden er een aantal bewoners met een betreurd gezichtje. Dat is jammer, maar aan de andere kant is het een goed teken. Het geeft aan dat de bewoners ons zullen missen.
We hadden een lange busreis van ongeveer 3 uren voor de boeg. Maar geloof ons, de tijd vliegt voorbij. Het is hier net een levend theater onderweg. Mensen die tussen de auto’s doorlopen, een man die boven op een rijdende vrachtauto ligt, een prachtig landschap, mensen die met dode dieren aan de zijkant van de weg staan te zwaaien en alle mensen die naar ons wuiven (we voelen ons soms net leden van het koninklijk huis). Tijdens de reis konden we van versgeplukte bananen genieten. Ook hadden we een pitstop bij een tankstation. We gedroegen ons goed Westers, want de bussen Pringles en de flessen frisdrank werden goed ingeslagen. Waar we achter zijn gekomen is dat een rijbewijs hier makkelijk gehaald wordt. Zo had onze chauffeur ook nog wel een extra lesje kunnen gebruiken. Hij heeft ons de angst aangejaagd, door op een helling een vrachtwagen in te halen vlak voor de bocht (voor bezorgde ouders: verder rijdt hij heel netjes hoor).
’s Middags kwamen bij Elmina castle. Dit is een fort dat gebouwd is door de Portugezen en later door de Nederlanders is veroverd. Het fort is tot 1872 gebruikt voor slavenhandel. Het ford staat op een prachtige plaats, aan een golvende zee. Maar als je het verhaal hoort, wordt deze plaats een stuk minder mooi. De slaven leefden hier in hele kleine ruimtes, met heel veel personen. Deze ruimtes waren donker, je kon niet slapen op de stenen grond, en je moest je behoeftes in de hoek doen waar iedereen bij was. Nu, jaren later, kon je nog steeds de geuren ruiken. Wat hier allemaal is gebeurd.. je wordt er stil van…
Je merkt nog steeds dat wij als blanken hier speciaal behandeld worden. Echt alles wordt voor ons gedaan. Het gaat heel ver. Een voorbeeld hiervan: wij liepen beide een verwonding op bij de zee. Een medewerker van het hotel zag Roelof met een gewonde teen en Hilda met een bloedende knie. Deze vrouw bood meerdere keren haar excuses aan, voor iets waar zij niks aan kon doen. Dat is toch te gek voor woorden?!
Na ons bezoek aan Elmina castle, gingen we op naar Cape Coast. We kwamen aan bij een mooi hotel, met zwembad! Voor de families Kinderman en Schuurman… de ‘helden’ Wytze en Roelof waren wederom niet in het water te vinden. Er waren wel anderen die een frisse duik hebben genomen. Ook hier is een krokodillenvijver, maar dan met echte krokodillen! Vandaag hebben we al meerdere krokodillen gespot en de krokodil begroette ons met zijn gebrul.
En dan nu de reden waarom er gister geen verslag is geschreven (boven het laatste verslag stond al dat de tablet waar steeds op getypt wordt, wat kuren heeft, maar er is meer gebeurd). Na het eten hebben we de afgelopen week besproken. Hierin kwamen bij ons allemaal veel emoties naar boven. Het besef van hoe goed wij het hebben in Nederland, komt nu wel echt heel erg naar voren. En eerlijk is eerlijk, het heeft meer impact op ons dan dat we hadden gedacht. We hebben een heel goed gesprek gehad met z’n allen. We konden allemaal goed ons verhaal kwijt, en iedereen luisterde naar elkaar. Je leert elkaar echt kennen hier. Dat zorgt ervoor, dat we een steeds hechtere groep worden. Je zag dat iedereen opgelucht was. En daarna was het dan ook tijd om lekker te gaan slapen.
Over vandaag (zondag) kunnen we kort maar krachtig zijn. Vanochtend zijn we vroeg begonnen om een kerkdienst te bezoeken. De dienst was erg zwingend en we mochten zingen vooraan in de kerk. De voorbereiding was miniem en dat was te merken aan ons niet geheel vlekkeloze uitvoering (om het zacht uit te drukken). De Ghanezen vonden het desondanks wel super leuk en we kregen een groot applaus.
Na de dienst is een deel van onze groep naar de struisvogelboerderij geweest. Ze hebben daar erg gelachen. Voor de rest van de dag, hebben we lekker in de zon gezeten en plezier gemaakt in het zwembad. Wytze en Roelof konden er niet meer onder uit. Eindelijk maar dan toch, lagen ze in het water. Iedereen heeft een mooi (rood) kleurtje gekregen.
Tot zover ons verslag over afgelopen weekend. Maandag hebben we nog één toeristisch dagje (touwbruggen, souvenirs shoppen en djembéles) en de rest van de week zijn we weer ‘gewoon’ op het project te vinden!
Een Ghaneze groet van Roelof en Hilda
PS voor de ouders van Roelof: Roelof kon het goed vinden met de struisvogels. Misschien een idee als verjaardagscadeau?
PS van Hilda: Lieve Heit, Marcel, Beppe en Gilian, ik wens jullie heel veel wandelplezier en succes met de Nijmeegse 4-daagse. Jullie kunnen het, toppers!