Hallo lieve volgers,
Met het zweet nog op ons voorhoofd en het stof in ons haar, schrijven wij (Carine en Johanneke) dit verslag over woensdag.
Afgelopen nacht werden we gewekt door een geluid dat we hier in Ghana nog niet eerder gehoord hadden. Ondanks dat het hier regenseizoen is, hebben we alleen nog maar mooi weer gehad. Er trok nu een heftige regenbui over ons heen. Door het dak van golfplaten en alle kieren bij de ramen, hoorde je de regen goed kletteren en de wind hard waaien. Dat we hier goed werk doen en dat we nog niet klaar zijn, merkte Frida vanochtend. In het raam naast haar bed ontbreekt een glasplaat, waardoor ze vannacht werd gewekt door een lekkere frisse douche. Door het omwisselen van het hoofd- en voeteneind en een paar handdoeken, was dit probleem gelukkig weer snel verholpen. We leren hier in Ghana om met weinig middelen creatieve oplossingen te bedenken.
De afwatering is hier niet zo goed geregeld als in Nederland, dus het terrein ligt nu vol met waterplassen en blubber. Overal staan grote tonnen die het water van de daken op moeten vangen. De begrippen regenpijp en dakgoot zijn blijkbaar niet te vinden in het Ghanese woordenboek. Vanochtend regende het nog steeds toen we naar de eetzaal liepen en iedereen probeerde, op zijn slippers, om de tenen zo schoon en droog mogelijk te houden. Overal was het spekglad en dat heeft Cecil helaas ondervonden. Een poging om zo droog mogelijk naar de eetzaal te lopen mislukte en ze viel languit in een grote waterplas.
Na het ontbijt was de bui overgetrokken en al snel konden de werkzaamheden op het project beginnen. Iedereen had zijn voorkeur gegeven voor klussen of kinderwerk. Bij het kinderwerk moest het programma iets aangepast worden, omdat het buiten te nat was voor de sportdag. Maar zoals we al zeiden zijn we kanjers geworden in het bedenken van creatieve oplossingen, dus werden er knutselwerkjes uit de kast gehaald en werden er in één van de grote slaapzalen enkele spelletjes gespeeld, waaronder blikgooien. De kinderen vonden het weer fantastisch en zelfs de leiding werd fanatiek.
Ook merkten we vanochtend dat er een nieuw gezicht was tussen de bewoners. Een jongetje van een jaar of 7 is vannacht door de politie hier gebracht. Hij is in de steek gelaten door zijn ouders en spreekt zijn eigen brabbeltaal die niemand hier begrijpt. De enige manier voor hem om contact te maken, is het geven van een knuffel (mama, jouw logopedische kennis zou hier goed van pas komen!). Confronterend om te zien dat er in dit land nauwelijks hulp is voor mensen met een beperking. Des te meer beseffen we dat dit een prachtig project is waar wél liefde en zorg wordt gegeven!
Ook de klussers zijn vandaag weer fanatiek aan de slag gegaan. De Ghanese klusjesman was vanochtend afwezig, maar iedereen in het klusteam weet inmiddels wel zijn taak. De ene schuurt, de ander zaagt, weer een ander maakt de lattenbodem, enzovoort. Door deze geoliede machine is het vijfde stapelbed af en de onderdelen van het zesde bed zijn ook zo goed als klaar. Inmiddels zijn ook de laatste ramen in de slaapzalen geplaatst. Kortom, vandaag is er weer veel werk verzet.
Vanavond staat er een praisedienst op het programma, georganiseerd door het project. We zullen voor de laatste keer onze dans uitvoeren en deze keer voor de bewoners van het project, waar we veel voor hebben gedaan maar waar we ook heel veel van hebben ontvangen.
Het is hier echt genieten tussen deze prachtige mensen. Daarom gaan we nog 2 dagen knallen en zetten we onze beste beentjes voor!
Lieve groetjes van Carine, Johanneke en de rest natuurlijk!
