Zondag 24 juli, wat een dag zeg. Vroeg opgestaan na een kort nachtje door gezelligheid ’s nachts. Toen naar de kerk. Dat was echt bijzonder om mee te maken. Alle mensen dansten door de zaal en de preek was ook erg bijzonder. Later in de bus toen we het over de preek hadden werden we het er wel over eens dat het een beetje een vreemde preek was, de dominee sprak over dat er onder christenen geen dood is, geen pijn, geen ongelukken etc. Verder mochten we een liedje zingen op het podium, Heer ik prijs Uw grote naam. Eerst in het Nederlands, toen in het Engels. De Nederlandse versie ging niet helemaal goed omdat de muzikanten in de kerk zomaar mee gingen spelen in de verkeerde maat. De Engelse versie ging wel goed, de muzikanten speelden goed mee en zelfs de meeste mensen in de kerk kenden het nummer en zongen mee.
Na de kerk gingen we op weg naar Accra, wat ongeveer 6-7 uren ging duren. Alles ging verder goed, alleen het kofferbusje was te laat. Toen achterin de bus zaten te veel koffers waardoor er bij elke hobbel koffers vielen. Daarom werden er koffers van de stapel gehaald en in het gangpad gezet. De bus was nu echt heel vol. Het was erg gezellig totdat we bij onze tweede pitstop aankwamen. De meeste mensen klommen door de grote ramen van de bus omdat het gangpad vol stond met koffers. William, die helemaal achterin zat, sprong ook uit het raam. Dit ging helemaal verkeerd.
William zijn trouwring bleef achter een uitstekend stukje in het raam hangen. Ik zag en hoorde het gebeuren. De trouwring werd in de huid van zijn vinger gedrukt. Overal zat bloed. Er schoten snel een paar mensen te hulp, Matthijs en zijn broer Gert-Jan ondersteunden William terwijl onze EHBO man Dolf zijn koffer pakte en William zijn hand verbond. Het verbaasde me dat hij het niet uitschreeuwde. Vast omdat hij de andere mensen niet overstuur wilde maken. Hij had echt heel erg veel pijn, dat was goed aan hem te zien. Het werd snel duidelijk dat hij naar het ziekenhuis moest. Er werd overlegd en Nanda zei dat het het beste was om met een taxi te gaan en begon naar voorbijgaande auto’s te seinen. Dolf en William stapten bij een paar lokale mensen in de auto en Nanda ging er achter aan met de taxi. Iedereen was erg van slag. De bus keerde om en nadat we gebeden hadden voor William gingen we achter ze aan richting het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Bij het ziekenhuis aangekomen zongen we in de bus een paar mooie liederen om de stemming weer een beetje op te krikken. Onder het zingen zagen we dat William in een ambulance werd geholpen. Even later hoorden we van Reüel dat William naar Accra moest. Daar was een arts die hem het beste kon behandelen. Dolf en Nanda gingen weer mee. Wij reden ook weer weg en vervolgden onze reis naar Accra.
In Accra (nog lang niet bij ons hotel) maakten we weer een pitstop. We moesten een drukke straat oversteken en liepen samen met de buschauffeur naar een buurtje waar een soort toiletgebouw stond. We kregen een stuk krant aangeboden en werden op een paar hokjes gewezen. Daarin stonden wc’s zonder wc-bril met een emmer water ernaast. De man die er bij stond zei dat we de emmer water achter onze boodschap aan moesten gooien om de wc door te spoelen. Eenmaal buiten spraken we nog even met een paar mensen en toen staken we weer de straat over naar de bus. Bij de bus aangekomen desinfecteerden we onze handen, wat volgens mij echt nodig was. Daarna vervolgden we onze reis.
Na ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij ons hotel, Bora-Bora. Het hotel staat niet in Accra, maar net erbuiten in Nungua. Het zag er allemaal heel netjes uit. We moesten even wachten op de sleutels. Toen we deze hadden bleek dat de kamers ook heel netjes waren. Tenminste dat vond ik. Als er iets mis was in de kamers werden we snel geholpen door de mensen van het hotel. Onze kamer had een muggenplaag, de kamer van Loïs en Tirzah had geen werkend licht en zo waren er nog een paar dingen in andere kamers. Toen we onze bagage hadden uitgepakt maakten we een rondje door het hotel. Al snel kwamen we erachter dat er een soort van nachtclub onderin het hotel zat. Henk-Jan sloot zijn iPhone op het geluid aan en het werd erg gezellig. Later hadden we een korte meeting met ons team. Daarna was het wachten op het eten.
Gelukkig hoorden we tijdens het wachten dat William was geholpen aan zijn vinger en op weg was naar het hotel. In het ziekenhuis is Dolf bij hem gebleven en heeft Nanda heel erg goed geholpen met communiceren en dergelijke. Net voordat het eten kwam bracht de ambulance William, Dolf en Nanda bij het hotel. We wachtten ze op en juichten ze toe toen ze het hotel binnen liepen. William zag er erg slecht uit en kreeg er volgens mij niet veel van mee. Ze zeiden dat het door de valium en de morfine kwam die hij had gekregen. Kort daarna kwam het eten er ook al aan. Patat met kip. Ik had geen honger door alles, ik lig hier nu op bed crackers te eten. Ik hoorde William zonet praten op de gang dus volgens mij gaat het al wat beter. We gaan zo nog even een spelletje doen en dan slapen. Morgen is de eerste dag van het project. Ik heb er heel erg zin in en ik weet wel zeker dat de rest er ook zin in heeft.