Even een korte update om te laten weten dat iedereen (incl. bagage), na een avontuur met ontbrekende paspoorten in Drachten en een goede vlucht, veilig is aangekomen op de bestemming! Het vliegtuig landde om ongeveer 22.30u in Accra en om 23.45u vertrokken we van de luchthaven om rond 3.00u aan te komen bij de accommodatie.

Bij vertrek uit Drachten werd ontdekt dat er 2 paspoorten ontbraken en nog op de ambassade in Den Haag lagen. Een paar hele lieve mensen zijn naar de ambassade gegaan en hebben de paspoorten – met moeite – meegekregen van de ambassade; ontzettend bedankt!

(Een uitgebreider verslag door deelnemers volgt nog.)

Om 5.15u ’s ochtends hebben we verzameld bij Plexat / de Bethelkerk in Drachten. Om 5.30u zouden we vertrekken richting Brussel. Er bleken 2 paspoorten zoek te zijn, die van Aukje en Esther. We hebben hier met zijn allen voor gebeden en er is een ouder vrijwillig met hun naar Den Haag gereden om te kijken of de paspoorten nog bij de ambassade lagen. We gingen dus met een gemengd gevoel op weg.

De busreis verliep goed, ondanks de spanning over de paspoorten was het ook gezellig en heeft Evert nog zijn beloofde liedje gezongen. In Ede nog wat mensen opgepikt en zonder files kwamen we om 10.30u in Brussel aan. Daar zijn we samen door de douane gegaan en hierna ging iedereen zijn eigen gang.

Om 12.45u verzamelden we bij de gate, waar het nog spannend was of Esther en Aukje op tijd aan zouden komen! Intussen hadden zij wel hun paspoorten op de ambassade gekregen. Om 13u kwamen zijn, onder luid gejuich en geklap aan. Net op tijd, wat een opluchting!

Het vliegtuig vertrok een halfuur te laat, om 14.30u. De meesten vonden de vlucht best lang, maar deze verliep verder goed. Iedereen zat redelijk bij elkaar in de buurt, er werd geslapen en gekletst. Een paar mensen hebben een potje zitten kaarten met een Ghanese-man.

In Douala hadden we een tussenstop van 3 (Afrikaanse) kwartieren en rond 23u ’s avonds (1 uur in Nederland) kwamen we aan in Accra. Daar moest iedereen even wennen aan de warmte, het is namelijk een vochtige warme lucht. Bij de douane moesten we in een camera kijken en vingerafdrukken maken. We werden door een enthousiaste Nanda opgehaald en er liep security mee naar de bus. Hierin maakte de raggae muziek het helemaal af en er was een lekker fris windje.

Na 3 uur rijden / hobbelen kwamen dan eindelijk aan bij “Hans Cottage Botel”. Iedereen liep er half slaapwandelend bij, dus we zijn gauw ons bedje in gegaan. De kamers zien er goed uit.

Donderdag 21 juli

Onze eerste dag hier hebben we lekker rustig aan gedaan en uitgerust. ’s Ochtends begon de dag met een flinke regenbui. Om 13u zijn we samen gekomen in de conferentiezaal, waar we het hele programma kregen uitgelegd. Hierna hebben we in de teams wat vragen behandeld die gingen over onszelf. Hierbij leerden we elkaar maar ook onszelf beter kennen en het bracht ons als team gelijk dichter bij elkaar, omdat er persoonlijke dingen verteld werden. Daarna kon iedereen weer even zijn eigen gang gaan en om 17u werden de krokodillen gevoerd. Sommigen vonden het leuk om dichtbij te staan en anderen (zoals ik) bleven liever op een afstandje toekijken.

’s Avonds hadden we weer conferentie. Daarbij zijn we begonnen met het lied van Evert: “I’m skiyng in the snow”, wat erg lachwekkend was. Daarna hebben we wat aanbiddings- en lofprijsliederen gezongen die begeleid werden door mij (Manon) op de gitaar en Dolf en Esther Noa leidden de zang. Na het zingen werden er een aantal getuigenissen verteld en bemoedigingen uit de Bijbel, waarna we in eigen teams voor elkaar mochten bidden.

Vrijdag 22 juli

Vrijdag zijn we om 9u met de bus vertrokken naar Fort Elmina. Wat opviel is dat bijna alle mensen langs de kant van de weg naar ons zwaaiden als we langsreden. Zodra we uit de bus stapten kwamen er gelijk allemaal verkopers op ons af met hun spulletjes. Hier kregen we een rondleiding van een Ghanese-man, die ons vertelde over de geschiedenis van dit fort. Het was erg aangrijpend om te horen wat daar allemaal gebeurd is. Wat wel mooi was, is dat de gids ook vertelde dat zij het hebben vergeven, maar het niet willen vergeten. Daarom vertellen zij deze geschiedenis door en staat het ook op papier.

Vanaf het fort was er een mooi uitzicht over de vissershaven en over een grote markt. Toen we terugkwamen bij het hotel was er een grote groep Ghanese kinderen/jongeren aangekomen die gelijk op ons af kwamen en allemaal op de foto wilden. ’s Middags hebben we warm gegeten en daarna zijn we met ons team bij elkaar gaan zitten. Hiervoor moesten we een paar vragen voor onszelf beantwoorden om zo te leren hoe je je getuigenis verwoordt. Tijdens de samenkomst hebben we elkaar onze getuigenissen verteld. ’s Avonds hadden we zelfs patat en ketchup bij het eten! Dat was wel even lekker. Tijdens de avondconferentie hebben we met Tirza de ‘funky chicken’ geoefend en hierna heeft William gesproken.

Zaterdag 23 juli

Vanochtend werden we om 6u wakker van muziek die buiten heel hard aan werd gezet. Dit stond gisteravond ook al aan tot 1.30u ’s nachts, dus ze hadden vast iets te vieren. Om 9u zijn we weer met de bus vertrokken, naar het Kakum National Park. Aan het begin van het park werd er entreegeld betaald om het terrein op te mogen en stonden we dus stil met de bus, toen kwamen er gelijk weer verkopers langs de bus met fruit en andere dingen. Wat wel leuk was, is dat er een verkoper was waarbij we armbandjes konden laten maken met onze naam erop, voor 2 cedi (= 1 euro). Die konden we dan op de terugweg weer ophalen. Opeens wilde iedereen in de hele groep zijn naam op het blaadje schrijven.

In het National Park gingen we over 7 touwbruggen van 40 meter hoog. Sommigen vonden het geweldig, anderen heel eng (zoals ik). Als je het heel eng vond kon je na de eerste al een andere kant opgaan zodat je er nog maar 2 over hoefde. Bijna iedereen koos voor de lange route. Het uitzicht was wel heel erg mooi. Eén van de kinderen heeft zelfs eerst de korte route gedaan en daarna alsnog de rest van de touwbruggen met haar vader.

Terug bij de bus stapte er net een Ghanese-groep jongeren van een katholieke kerk uit een busje die 1 trommel neerzetten en met zijn allen begonnen te zingen en dansen. Dat zag er heel gezellig uit. Deze groep zit nu bij ons in het hotel.

Op de terugweg de armbandjes opgehaald, maar jammer genoeg zaten niet alle namen erbij en had hij een heleboel bandjes met namen waarvan hij zei dat wij die hadden opgegeven, maar die niemand besteld had. Beetje jammer. Op elke markt komen er verschillende mensen naar je toe met deze armbandjes, dus we hebben gelukkig nog genoeg kansen.

Dag 1: De reis

Om 5 uur kwamen we aan op het terrein van de Bethel, het was nog erg stil en rustig. Omdat William onze paspoorten (+visa) had opgehaald uit Den Haag moesten we die eerst uitzoeken uit de stapel. Na dat gedaan te hebben gingen we een bakje koffie drinken om wakker te worden. Toen kwam de schok, zoals velen van jullie al weten bleken er 2 paspoorten te missen. De hele sfeer was veranderd en dit was niet zoals we het begin van onze trip voor ogen hadden. Om een lang verhaal kort te maken: een auto is naar de ambassade in Den Haag gesneld in de hoop dat ze daar zouden liggen. Na veel heisa met de hoge mensen daar, kwamen de paspoorten boven water en zijn de twee dames op tijd aangekomen op de luchthaven in Brussel.

De vlucht ging vliegend en de busreis van 3 uur was vermoeiend. Tijdens die busreis realiseerde de groep dat we ECHT in Afrika waren. Mensen lagen langs de weg te slapen en de huisjes waren erg klein en verrot. Iedereen was geschokt en het voelde net of het niet echt was. Iemand riep: “Het is net of het een toneelstuk is”. Na aangekomen te zijn in het botel (3u Ghanese tijd, 5u Nederlandse tijd) waren we allemaal leeg en op. Nadat bleek dat we draadloos internet hadden, werden de sleutels verdeeld en gingen we op bed.

Dag 2: Bijkomen

Nadat we wakker geworden waren beseften we het echt, we zijn in Ghana! Rond 10u gingen we ontbijten. Daar was de eerste schrik ook al, er liggen krokodillen om het eetgedeelte heen! Het ontbijt viel erg mee. Om 13u hebben we een briefing gekregen van hoe deze komende weken er uit zullen zien. Nadat we deze met z’n allen hadden afgesloten trokken we de zwemkleding aan en gingen we met z’n allen te water. Oud en jong hadden veel plezier en naar mijn idee was dit een perfecte teambuilding aan het begin van een schitterende reis. Na gegeten te hebben en de avond was ingegaan hadden we een conferentie in een ruimte met airco. ’s Avonds was er genoeg tijd om met z’n allen te relaxen.

Dag 3: Fort Elmina

Na het ontbijt gingen we in de bus richting Fort Elmina. Dit was vroeger een handelspost, eerst voor goud en diamanten, daarna voor slaven. Het fort was gebouwd door de Portugezen, later werd het veroverd door de Nederlanders. Omdat wij Nederlanders hier vroeger deel in hebben genomen had dit uitstapje voor ons extra waarde. Het was zeer schokkend en indrukwekkend om te horen dat er in een kleine ruimte +/- 150 vrouwen zaten. Voor mij persoonlijk was het gehele bezoek aan Fort Elmina een eye-opener. Iedereen heeft de verhalen van de slavenhandel wel gehoord op school, maar nu heb ik er ook een beeld bij.

Tourguide: “Wel vergeven, maar niet vergeten.”

Buiten het fort stonden de verkopers ons al op te wachten. Sommigen hadden armbandjes en kettingen in de verkoop, anderen hadden een verhaaltje verzonnen over een voetbalacademie om geld te krijgen. Nadat de meesten niets wilden kopen, begonnen ze brutaler te reageren. Nadat we allemaal ons plekje in de bus hadden gezocht ging de poging tot verkopen gewoon door, ditmaal door de raampjes heen.

Rijdend door de stad richting “huis” zagen we weer de armoede die de mensen hier kennen. Nogmaals het besef dat we toch echt in Afrika zijn! Aangekomen bij onze verblijfplaats gingen we eerst eten (aardappelpuree en kip) waarna we een meeting hadden in een koele ruimte. Tijdens de ontmoetingen worden de teams steeds hechter en closer.

David: “Doordat iedereen erg open naar elkaar is, geef je elkaar een stukje vertrouwen waardoor de groep erg hecht wordt.”

Dag 4: Kakum National Park

Rond 7u schreeuwde iemand “ZWEMMEN”! Er lagen om die tijd ongeveer 7 mensen in het zwembad. Nadat de rest ook wakker was geworden hadden we van 8u – 9u ontbijt. Daarna moesten we snel naar de bus omdat we 9u gingen rijden richting Kakum National Park. Iedereen zat in de bus maar voordat we gingen rijden viel het Dolf op dat de buschauffeur zijn handen biddend op het stuur legde en een kort gebed uitsprak voor zichzelf. Toen Dolf tegen hem zei: “Go with God” zei hij grijzend: “amen”! De reis was niet erg lang (+/- 30min) en op bestemming aangekomen was het erg warm en benauwd. Dat komt omdat het een regenwoud is.

Er kwam een gids naar ons toe en we moesten 10 minuten omhoog lopen door het regenwoud. Boven aangekomen moesten we in groepjes van 20 een trappetje op om vervolgens de touwbruggen in te gaan. Deze waren 40 meter boven de grond. Je liep letterlijk boven het regenwoud! Om je heen was er een prachtig uitzicht over het oerwoud, overal hoorde je vogels en andere beesten.

De reis terug was net zo kort als de reis heen. Rond 12.45u kwamen we uit de bus en gingen we gelijk naar het restaurant om macaroni te eten, ook dit was weer erg lekker. De rest van de middag hadden we de tijd om de koffers voor morgen te pakken of de vrije tijd op een andere manier in te vullen (zwemmen, chillen, praten, verslagje typen, enz.)

Zondag 24 juli, wat een dag zeg. Vroeg opgestaan na een kort nachtje door gezelligheid ’s nachts. Toen naar de kerk. Dat was echt bijzonder om mee te maken. Alle mensen dansten door de zaal en de preek was ook erg bijzonder. Later in de bus toen we het over de preek hadden werden we het er wel over eens dat het een beetje een vreemde preek was, de dominee sprak over dat er onder christenen geen dood is, geen pijn, geen ongelukken etc. Verder mochten we een liedje zingen op het podium, Heer ik prijs Uw grote naam. Eerst in het Nederlands, toen in het Engels. De Nederlandse versie ging niet helemaal goed omdat de muzikanten in de kerk zomaar mee gingen spelen in de verkeerde maat. De Engelse versie ging wel goed, de muzikanten speelden goed mee en zelfs de meeste mensen in de kerk kenden het nummer en zongen mee.

Na de kerk gingen we op weg naar Accra, wat ongeveer 6-7 uren ging duren. Alles ging verder goed, alleen het kofferbusje was te laat. Toen achterin de bus zaten te veel koffers waardoor er bij elke hobbel koffers vielen. Daarom werden er koffers van de stapel gehaald en in het gangpad gezet. De bus was nu echt heel vol. Het was erg gezellig totdat we bij onze tweede pitstop aankwamen. De meeste mensen klommen door de grote ramen van de bus omdat het gangpad vol stond met koffers. William, die helemaal achterin zat, sprong ook uit het raam. Dit ging helemaal verkeerd.

William zijn trouwring bleef achter een uitstekend stukje in het raam hangen. Ik zag en hoorde het gebeuren. De trouwring werd in de huid van zijn vinger gedrukt. Overal zat bloed. Er schoten snel een paar mensen te hulp, Matthijs en zijn broer Gert-Jan ondersteunden William terwijl onze EHBO man Dolf zijn koffer pakte en William zijn hand verbond. Het verbaasde me dat hij het niet uitschreeuwde. Vast omdat hij de andere mensen niet overstuur wilde maken. Hij had echt heel erg veel pijn, dat was goed aan hem te zien. Het werd snel duidelijk dat hij naar het ziekenhuis moest. Er werd overlegd en Nanda zei dat het het beste was om met een taxi te gaan en begon naar voorbijgaande auto’s te seinen. Dolf en William stapten bij een paar lokale mensen in de auto en Nanda ging er achter aan met de taxi. Iedereen was erg van slag. De bus keerde om en nadat we gebeden hadden voor William gingen we achter ze aan richting het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Bij het ziekenhuis aangekomen zongen we in de bus een paar mooie liederen om de stemming weer een beetje op te krikken. Onder het zingen zagen we dat William in een ambulance werd geholpen. Even later hoorden we van Reüel dat William naar Accra moest. Daar was een arts die hem het beste kon behandelen. Dolf en Nanda gingen weer mee. Wij reden ook weer weg en vervolgden onze reis naar Accra.

In Accra (nog lang niet bij ons hotel) maakten we weer een pitstop. We moesten een drukke straat oversteken en liepen samen met de buschauffeur naar een buurtje waar een soort toiletgebouw stond. We kregen een stuk krant aangeboden en werden op een paar hokjes gewezen. Daarin stonden wc’s zonder wc-bril met een emmer water ernaast. De man die er bij stond zei dat we de emmer water achter onze boodschap aan moesten gooien om de wc door te spoelen. Eenmaal buiten spraken we nog even met een paar mensen en toen staken we weer de straat over naar de bus. Bij de bus aangekomen desinfecteerden we onze handen, wat volgens mij echt nodig was. Daarna vervolgden we onze reis.

Na ongeveer 1,5 uur kwamen we aan bij ons hotel, Bora-Bora. Het hotel staat niet in Accra, maar net erbuiten in Nungua. Het zag er allemaal heel netjes uit. We moesten even wachten op de sleutels. Toen we deze hadden bleek dat de kamers ook heel netjes waren. Tenminste dat vond ik. Als er iets mis was in de kamers werden we snel geholpen door de mensen van het hotel. Onze kamer had een muggenplaag, de kamer van Loïs en Tirzah had geen werkend licht en zo waren er nog een paar dingen in andere kamers. Toen we onze bagage hadden uitgepakt maakten we een rondje door het hotel. Al snel kwamen we erachter dat er een soort van nachtclub onderin het hotel zat. Henk-Jan sloot zijn iPhone op het geluid aan en het werd erg gezellig. Later hadden we een korte meeting met ons team. Daarna was het wachten op het eten.

Gelukkig hoorden we tijdens het wachten dat William was geholpen aan zijn vinger en op weg was naar het hotel. In het ziekenhuis is Dolf bij hem gebleven en heeft Nanda heel erg goed geholpen met communiceren en dergelijke. Net voordat het eten kwam bracht de ambulance William, Dolf en Nanda bij het hotel. We wachtten ze op en juichten ze toe toen ze het hotel binnen liepen. William zag er erg slecht uit en kreeg er volgens mij niet veel van mee. Ze zeiden dat het door de valium en de morfine kwam die hij had gekregen. Kort daarna kwam het eten er ook al aan. Patat met kip. Ik had geen honger door alles, ik lig hier nu op bed crackers te eten. Ik hoorde William zonet praten op de gang dus volgens mij gaat het al wat beter. We gaan zo nog even een spelletje doen en dan slapen. Morgen is de eerste dag van het project. Ik heb er heel erg zin in en ik weet wel zeker dat de rest er ook zin in heeft.

Vannacht was de eerste nacht in het tweede hotel, genaamd Bora Bora. Gister waren we op onderzoek gegaan in het hotel. We kwamen er achter dat er een Dance Club in het hotel aanwezig is. Ook hebben we een enorm dakterras met prachtig uitzicht tot onze beschikking. De nacht is voor zover ik weet goed gegaan en vanmorgen was de groep weer fris en fruitig aanwezig bij het ontbijt. Na het ontbijt gingen we rond 8.30u in de bus, voor het eerst, naar het project. De reis was erg kort en voordat we het wisten stonden we tussen de weeskinderen van de New Life Orphanage.

Om het ijs te breken gingen we verschillende liederen zingen en stukken opvoeren (‘Skiing in the snow’, ‘Baby shark’). Toen was het tijd om de groep kinderen op te splitsen en echt met het project te beginnen. Een deel van de kinderen ging mee sporten en de rest ging met het kinderwerk mee, de rest van onze groep ging aan de slag in een school om deze op te bouwen. Mijn gedeelte was sport. We liepen met “onze” kinderen richting het sportveldje, 5 minuutjes lopen van het weeshuis. Van tevoren hadden onze leiders (Rence & Jonas) een perfecte planning gemaakt met hoe en wat we zouden gaan doen. In praktijk pakte het anders uit. De kinderen hadden maar een ding in hun hoofd, namelijk: voetbal! Wij hadden ook frisbee en volleybal op papier staan. De kinderen liepen door elkaar heen en de structuur was ver te zoeken. Het ochtendprogramma was voorbij en we verzamelden ons op de binnenplaats van het weeshuis om te gaan eten. Nadat er een extra (vergrote) partytent konden we opscheppen. Op het menu stond rijst met een sausje en wat groente. Na een paar happen begonnen de meesten te kuchen. De saus bleek best wel heet te zijn. Zoals misschien sommigen van jullie wel weten, eten Ghanezen over het algemeen erg heet en spicy. Maar na een dag hard werken in de brandende zon had ongeveer iedereen enorme trek, dus het werd opgegeten. Het werd wel nageblust met veel water. Bijkomend effect is dat het vochtgehalte wel enorm was gestegen.

Na het eten moest er weer gewerkt worden. Na de ervaringen van de ochtend wisten we waar de valkuilen lagen. Ik vond ’s middags beter gaan en ik zie uit naar morgen (dinsdag). De instelling in Afrika is in groot contrast met die van Nederland. Daarom is het even omschakelen naar de Afrikaanse-instelling. Ik heb hier vertrouwen in en samen met God gaan we er een succes van maken. Vanavond hebben we een erg relaxte avond gehad. Ook hebben we een evaluatie gehad.

Ik hoop jullie bij deze weer een stukje te hebben bijgepraat, later vandaag zullen we ook een paar foto’s van de eerste projectdag plaatsen. Morgen een nieuwe dag die we met veel zin tegemoet zien!

Op zaterdagochtend 6 augustus om 11:16u is de Bethel-groep veilig gearriveerd in Drachten. De groep heeft een hele bijzondere goede tijd gehad en was echt van het begin tot en met het einde een eenheid. Ze hebben erg veel mogen betekenen voor de Ghanese bevolking en hebben ook veel liefde van hen ontvangen. Ondanks de schrijnende armoede, blijft de bevolking vriendelijk en vrolijk. Ze zijn blij met alles wat ze hebben en dat is erg weinig. Wij als Nederlanders kunnen daar erg veel van leren. Het Bethelteam heeft verschillende schoollokalen opgeknapt, heeft veel tijd doorgebracht met vele kinderen en heeft de kinderen 2 weken lang mogen voorzien van een warme maaltijd.

Iedere deelnemer heeft ook een persoonlijke verandering meegemaakt. Velen hebben een geloofsverdieping ervaren, anderen hebben gezien wat armoede is en staan nu anders in het leven. Iedereen was open en eerlijk naar elkaar, waardoor er een sterke vertrouwensband ontstond. Jongeren kwamen erachter dat ze met dezelfde problemen worstelen en konden daar goed met elkaar over praten. Er is veel gelachen, gehuild en er ontstonden verdiepende relaties.

We mogen God dankbaar zijn voor alles wat Hij nu al heeft gedaan! Hij heeft ons als groep bij elkaar gebracht en heeft ons door alle omstandigheden heen gevormd tot een hecht team. Om eerlijk te zijn hebben wij het nog nooit op deze manier meegemaakt dat 50 personen zo’n lange tijd goed met elkaar om kunnen gaan.

Dank voor al jullie steun en medeleven door het lezen van de berichten, door de gebeden en de financiële steun. Het team heeft dat duidelijk ervaren en waardeert dat ook enorm. God is een bijzonder werk begonnen in het leven van vele Ghanezen, maar ook in het leven van al de deelnemers van dit project. Ik ben benieuwd wat dit allemaal zal uitwerken in de toekomst. U mag trots zijn op uw zoon, dochter, kleinzoon / dochter, vriend / vriendin, want iedereen heeft zich geweldig ingezet en wij zullen ze allemaal enorm missen.

Nanda en Reüel, jullie zijn kanjers en wij wensen jullie enorm veel zegen toe met dit bijzondere werk. Zonder jullie hadden wij weinig tot niets kunnen doen. Jullie mogen een schitterend licht zijn in Ghana!

Op YouTube is een filmpje geplaatst met foto’s van de samenwerkvakantie van de Bethel-groep naar Ghana. Je kunt daar reageren, leuk vinden en delen met familie en vrienden.

In juli 2011 zijn maar liefst 50 enthousiaste mensen, waarvan 9 kinderen, van de Vrije Baptistengemeente Bethel uit Drachten met Samenwerkvakanties naar Ghana gereisd om daar bij het “New Life”-weeshuis liefde en aandacht te geven aan in totaal meer dan 150 kinderen van het weeshuis en verschillende scholen uit de omgeving. Daarnaast heeft het bouwteam meerdere klaslokalen gepleisterd en de muren van het weeshuis opnieuw in de verf gezet.

Naast het harde werken is er ook volop genoten van de rijke geschiedenis, cultuur en natuur van Ghana. Zo zijn we onder andere naar Elmina Castle, Kakum National Park, de Wli Waterfalls, Tafi Atome Monkey Sanctuary, het arts centre en de lokale markt geweest.

Het was bijzonder hoe iedereen de eenheid binnen de groep ervaarde en persoonlijk opgebouwd en veranderd terugkeerde naar Nederland. Een reis om nooit weer te vergeten!