Gister was het eindelijk zover: de dagelijkse vertraging in de ochtend was zo ver uitgelopen dat we het hele ontbijt gemist hadden. Toch waren we allemaal weer een en al aandacht tijdens de meeting om 9 uur. Dat kon ook niet anders door het bijzondere levensverhaal van Salome, een Australische zendeling die nu al twee jaar in Casa Luzeiro woont. Ze heeft zoveel meegemaakt wat je niemand toewenst dat je zou denken dat opgeven de enige optie nog is. Toch heeft God haar nooit losgelaten en wil Hij nu juist haar gebruiken om de mensen hier te laten zien dat er altijd hoop is.
Na dit indrukwekkende verhaal was het alweer tijd voor de lunch, maar niet voordat we flink aan het snijden zijn geslagen voor het soepje. De verrassende maaltijd van rijst en, jawel, bonen, ging er weer in als koek. Lekker hoor. Daarna hebben we onze spierballetjes weer eens tevoorschijn getoverd en werd er flink geklust. Verven, voegen en tegelen waren weer een waar genot met onze gezellige Braziliaanse collega’s, die maar bewezen dat niet de taal, maar de lach het beste communicatiemiddel is.
Die avond kwamen de jongeren uit de wijk weer richting the Lighthouse, waar we met z’n allen gingen voetballen, basketballen en skateboarden. Allemaal op het zelfde moment, en op hetzelfde veld, hier in Brazilie kan dat gewoon. Natuurlijk was het allemaal een heuze gezelligheidskick, met als afsluiting een dramastuk wat voor de Braziliaanze jongeren geen ver-van-hun-bed show was. Het ging over alcohol, drugs, zelfbeschadiging, zelfmoord en verleidingen, dingen die hier in de favela’s zeker niet ongewoon zijn. Na dit hoogtepunt kon iedereen alle emoties van de avond laten bezakken onder het genot van een ‘suco’ (sapje) en een biscuitje. Tegen tienen werd door iedereen het bedje weer opgezocht maar helaas niet door iedereen gevonden. Wordt vervolgd…
Leonie en Anke
Wist je dat..
– Wij dit verslag typen onder het genot van een heerlijke watermeloen
– Er af en toe een stukje watermeloen Rianna´s kant op vliegt
– ´Não entende’ (ik begrijp het niet) by far de meest gehoorde zin op Casa Luzeiro is
– Jacco Sita graag met uien bekogelt om haar aan het huilen te maken
– Heike als een malle met verf loopt te gooien in de tuin van Maarten en Michele
– Zij dit keurig heeft opgeruimd, maar onze gangleider en voorbeeld Evert zijn klodders heeft laten ligge
